Onze aankomst in San Ignacio verliep een beetje vreemd. De bus stopte in the middle of nowhere met de melding dat dit San Ignacio was. Tassen eruit en… suerte!!
Het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen, want de weg naar San Ignacio was zo gevonden en ze hadden zelfs een behulpzame tourist office. In het dorpje zelf vonden we een hele goede mansion: een hostel dat net was geopend met een grote tuin en… zwembad! Super! De vorige eigenaar was de Automobil Club (een soort Argentijnse Rotary) dus de mansion was dik in orde! Vooral het zwembad was erg welkom bij temperaturen van 35 graden++.
San Ignacio ligt in de Argentijnse provincie Misiones. De provincie dankt haar naam aan de vele Jezuïetenmissies die hier liggen en San Ignacio is er hier één van. Het hoofddoel van de missies was het bekeren van de lokale bevolking (de Guarani) tot het christendom.
De missionarissen pakten het nog best netjes aan: niet door middel van geweld en onderdrukking, maar via muziek en kunst werd het geloof overgebracht. De christelijke waarden werden zoveel mogelijk vermengd met Guarani tradities en gebruiken. Ook werden de oorspronkelijke machtsstructuren van de Guarani in stand gehouden. De Guarani werden bovendien door de missionarissen beschermd tegen de Spanjaarden en Portugezen dus iedereen blij zou je zeggen.
Dit hebben ze ruim 200 jaar kunnen volhouden, voordat Spanje er genoeg van had en de Spaanse koning opdracht gaf tot vernietiging van alle missies. Best lomp,want daarna werden de Guarani tot slaaf gemaakt door rijke landeigenaren. In San Ignacio kun je nog heel goed zien hoe het is geweest en we hebben een ochtend (´s middags was het veel te heet…) de restanten bekeken.
´s Avonds zijn we nog een keer teruggegaan voor “de show” wat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan verlichting van de ruïnes begeleid door kerkgezang… Kijk hier maar eens.
