Bepakt en bezakt staan we op de fancy Cruz del Sur busterminal in Lima voor een nachtritje naar Huaraz. De aankomst staat gepland voor 5.30 (!) dus we hopen op een beetje nachtrust. Eenmaal in de bus bespieden we de passagiers om ons heen op zoek naar snurkers. Naast Sara aan de andere kant van het gangpad zit een oud mannetje met een wel heel erg zware ademhaling. Hmmm… Zodra we een minuut onderweg zijn mondt de ademhaling uit in zwaar geronk. Balen! Maar eenmaal buiten Lima bijkt hij nog niet zo zeer het probleem te zijn. Er ligt namelijk geen comfortabele slaap-proof snelweg naar Huaraz, maar een smalle bergweg vol met kuilen en gaten. Niet goed! Regelmatig worden we uit onze stoel geschud als de bus weer eens over een fraai stukje Peruaanse civiele techniek dendert. Om half zes stuiteren we Huaraz binnen. In de aankomst terminal gaan we mee met een mannetje die een goed hotel voor ons heeft. Het hotel is inderdaad goed, maar hij probeert het hele assortiment aan tourtjes aan ons te slijten (red: het is 6 uur). Mañana, mañana…
Na een ochtendsiesta verkennen we ’s middags Huaraz. Dit stadje komt duidelijk niet in aanmerking voor UNESCO’s Werelderfgoed dus: erop uit! Na wat geshop langs verschillende agencia’s maken we met de señora van ons hotel een goede deal. Korting en twee tripjes gratis. Muy bien!
De volgende dag staat het busje klaar voor een dagtocht naar de Pastoruri gletsjer. Erg mooi om te zien zeker omdat de gletsjer door de opwarming van de aarde in rap tempo aan het verdwijnen is. Daarna stuiteren we weer terug naar Huaraz en maken we ons klaar voor het klapstuk: een vierdaagse trektocht naar Santa Cruz.
We belanden in een groep met vier andere gasten. Een van hen is een Nederlander die duidelijk teveel heeft genoten van het liberale Nederlandse drugsbeleid. Hij is heel erg wazig en schichtig. Hij vertelt ook dat hij heel veel heeft geblowd (oh ja joh??). Een normaal gesprek is met hem bijna niet te voeren: Edwin probeert het, maar het is een onsamenhangend geheel. Kappen dus. Even verderop slaat de paniek bij hem toe. Hij had niet meteen na aankomst zich moeten opgeven voor deze tocht en hij wil uit de bus. Beetje lastig als we net een berg op crossen met aan de kant van de deur een ravijn. De tranen springen in zijn ogen en hij roept uit “Dit gaat maar door”. Als hij ook nog klaagt dat iedereen tegen hem is, is het duidelijk: weg met deze gast. De gids is het hiermee eens en geeft hem een fractie van zijn geld terug. Adios rare kwibus!
In gezelschap van een ezel en een paard beginnen we aan de tocht die door een schitterende vallei loopt. Onze donkey driver Silvano is een vrolijke Peruaan die zijn gouden tanden voortdurend blootlacht. We lopen door een prachtig landschap, maar door de regen kunnen we er nog niet optimaal van genieten. Gelukkig is er bij aankomst in het kamp versgepofte popcorn dus dat is goed thuiskomen! Als we de volgende dag ’s ochtends de tent openritsen is het opgeklaard en zien we pas de prachtige besneeuwde bergtoppen om ons heen. Geweldig! We kunnen niet de hele route lopen omdat door enorme sneeuwval en modderstromen de pas op hoogte onbegaanbaar is. Jammer, maar dzee guide weet een alternatieve tocht naar een gletsjermeer en terug door de inmiddels zonovergoten vallei. ¡Totalmente perfecto! Wat een gave tocht! Kijk hier maar eens voor de foto’s.
