We zijn in Comlombia! Al een tijdje waren we er mee bezig hoe hier te komen. In eerste instantie wilden we gaan vliegen. Het grensgebied Ecuador-Colombia is onrustig vanwege oplaaiende conflicten tussen de twee landen (Uribe heeft niet zo lang geleden in de strijd tegen de guerrillas nog vrolijk Noord Ecuadoriaans grondgebied gebombardeerd, waarop Chavez zich er mee ging bemoeien en Ecuador influisterde dat ze dit écht niet moesten pikken.. om maar een voorval te noemen). Maar ook hoorden we wat verhalen over overvallen nachtbussen en beroofde toeristen. En daar bovenop komen nog de problemen door het regenseizoen hier: veel landslides en geblokkeerde wegen. Zucht.. ze maken het er ons niet gemakkelijker op 
Eenmaal in Quito gingen we maar eens informeren wat de vliegprijzen waren. US$ 380 p.p. voor een reisje van niks. Daar hebben we geen voorziening voor getroffen!! Nog maar eens informeren of we echt niet gewoon met de bus kunnen. We zitten inmiddels in Otavalo en das maar drie uur van de grens! We horen de toerist office uit, de lokale bevolking en vooral toeristen die ons tegemoet komen vanuit Colombia. En die zien allemaal totaal geen problemen! Dan hakken we de knoop door en gaan bussen. We besluiten onze komst niet aan te kondigen en dus reserveren we niet van te voren een ticket voor de bus. ’s Ochtends lopen we naar de Panamericana en houden de eerste de beste gare lokale bus aan zodat we niet al te veel opvallen. Edwin heeft z’n baard al een week laten staan zodat ie door kan als Colombiaan 
Maar hij heeft wel een khaki afritsbroek aan terwijl de Lonely Planet dit sterk afraadde want de Colombiaanse politie kon je wel eens voor terrorist aanzien. Right! Laat dat nou net de reden zijn dat wij een Footprint hebben zonder dit soort kansloze tips. Drie uur later rijden we zonder problemen Tulcan binnen, de laatste Ecuadoriaanse stad voor de grens. Taxi, stempelen, brug over lopen, stempelen, taxi en we zijn in Ipiales, Colombia. Volgend busje in en anderhalf uur later staan we voor een hostel in Pasto. Zelden zo’n gestroomlijnde grensovergang meegemaakt!
Pasto is een aardig stadje maar de volgende dag reizen we door naar Popayan (foto’s). Even voorbij Pasto rijden we noordwaarts de Cauca vallei in en die gebied is werkelijk prachtig: groene heuvels, diepe kloven en langs de kant van de weg groeien enorme banenenbomen. Onderweg stoppen we af en toe in dorpjes met alleen maar Afro-Amerikanen. Hoe die hier nu terechtkomen?! In de bus stappen geregeld lokale verkopers in met gebakken bananen, noten, fruit en koekjes.
Onze eerste indruk van Colombia is superpositief! De mensen zijn bijzonder aardig en hoffelijk, de sfeer is heel relaxed, de vele politiecontroles en het leger op de been lijkt een goed teken te zijn en we voelen ons hierdoor echt veilig. Nee, niets van al die waarschuwingen wat ons anders stemt! We hebben zin om meer van dit land te gaan zien!
