Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

We reizen door naar wat gezegd Colombiaans grootste toeristische trekpleister is: El Catedral de Sal. Binnen in een zoutmijn is een enorme kathedraal gebouwd, van… jawel: zout. (foto’s: let op, deze rapportage bevat sterk christelijke elementen). Uit de mijn kan nog tot eind deze eeuw zout gewonnen worden, maar waarschijnlijk is toeristen een rondleiding geven betere business. Erg apart om dit kunstwerk te zien, maar om dit nou te bestempelen als grootste trekpleister ooit… Daar hebben ze hier sowieso wel een handje van, zo claimt Colombia de grootste canyon van de wereld te hebben (hoe meet je zoiets?!), de langste aan een stuk doorgaande kabelbaan, …

Vanuit Zipaquira reizen we dezelfde dag nog door naar Villa de Leiva. Dit slapend rustige dorpje met het grootste plein van Zuid Amerika (daar heb je het weer!) is echt een plaatje. Het is heerlijk lenteweer en met een zonnetje en een drankje genieten we van dit rustgevende dorpje. (foto’s)

Dan krijgen we ’s avonds per mail een bericht met het fantastische nieuws dat we ons ook aan Kellendonk zijde oom en tante mogen noemen: Gijs en Maaike hebben een prachtige kleine dame gekregen: Floor! Voor ons zal ze altijd een beetje verbonden zijn aan deze mooie plek…

Op weg naar Bogota wordt onze bus weer een paar keer aangehouden door militairen met grote guns. Maar het is niet intimiderend hoor want ze stellen zich netjes voor en vragen vriendelijk of ze onze paspoorten mogen zien en ons mogen fouilleren. De sfeer in het land vinden we heel relaxed. Veel politie en leger op straat geeft juist het gevoel dat er veel aandacht voor veiligheid is. Van de Colombianen die we spreken horen we dat er een effectieve strijd tegen de rebellen gaande is. De FARC en de ELN zijn teruggedrongen tot ver in de bush en hooglanden voorbij Bogota. Het lijkt erop dat de bevolking dit veiligheidsoffensief steunt want de militairen worden erg respectvol behandeld en we zien ze regelmatig grapjes met elkaar maken.. oom agent in Nederland zou er jaloers op zijn.

Deze vriendelijkheid zit sowieso in de aard van de mensen. Ze zijn niet zoals de Argentijn die zonder aarzelen iedere voorbijganger groet en makkelijk een hele rij voor laat gaan bij het in de bus stappen. Nee, hier in Colombia kijkt men eerst een beetje de kat uit de boom. Maar open jij met een lach een gesprek, dan verschijnt er aan de andere kant langzaam een glimlach en zijn ze bijzonder gastvrij!

We zitten ook duidelijk in de uitlopers van de Andes want de natuur gaat er steeds tropischer uitzien. Zo ook het weer, want hoe noordelijker we komen hoe warmer het wordt. En de muziek! Want de liedjes op de radio krijgen steeds tropischere tintjes. Deze krijgt Luister hier maar eens naar de laatste hit!
Hoofdstad Bogota valt ons na Cali meer dan mee. Het historisch centrum La Candelaria is prachtig met haar koloniale bouw, smalle straatjes en superrelaxte sfeer. Het stikt er van de studenten, altijd leuk, en we kunnen zelfs bijna het presidentiele paleis binnenlopen om Uribe een hand te geven! (foto’s)

Vanuit Popayan trekken we door naar Cali, Colombia’s derde grootste stad. Samen met Medellin was Cali de drugstad van Colombia, dus dat belooft wat! Cali zelf blijkt groot, druk en vooral lelijk te zijn. Na een paar uurtjes in de binnenstad “vluchten””we naar een mall met de dubieuze naam Chipichapi (spreek uit als cheapy shabby..) maar de naam doet de mall geen eer aan: gloedje nieuw, mooie winkels, geen opdringerige verkoopsters die aan je blijven kleven, dus prima. Na een goede meal (Edwin eet een steak waar ze in Argentinie jaloers op zouden zijn) belanden we in de bioscoop en zien we El Curioso Casa de Benjamin Button. Gelukkig is Brad Pitt niet in het Spaans nagesynchroniseerd dus prima te volgen!

De dag erna verlaten we Cali en gaan we richting de Zona Cafetera, het hart van Colombia’s koffie industrie. Doel is Salento, een prachtig klein dorpje in de groene heuvels (foto’s). In Cali waren we getipt over een hostel in Salento met de naam The Plantation House. De eigenaar is een Brit die Spaans schijnt te spreken met een wel zo’n gruwelijk Brits accent, dat wordt lachen! Bij aankomst zien en horen we deze Tim meteen en met moeite kunnen we onze lach inhouden. Spreek de woorden habitacion, muy diplomatico, perro en gato negro (gato blanco es muerto) maar eens op zijn Brits-Spaans uit en je krijgt een idee… Tim heeft onwijs veel humor en als echte Brit houdt hij wel van een biertje dus met dat gastheerschap zit het meer dan goed!

Het dorpje Salento is prachtig en is echt een verademing na het drukke cali. We maken een supermooie tocht door de Cocora vallei. Dwars door tropische begroeing, over riviertjes en door cloud forest. Gaaf! Tijdens de terugweg wordt het wereldrecord zoveel mogelijk mensen in een jeep verbroken en met 16 (!) man tuffen we terug naar Salento.

Op zondag bezoeken we de koffiefarm die Tim nog niet zolang geleden heeft gekocht. Hij heeft er grote plannen mee: hij wil het zo gaan maken dat je hier je eigen koffieboom kunt kopen waarvan de bonen voor jou worden geoogst, gepeld, geweekt, gedroogd en eventueel gebrand. Naast je eigen wijn uit Frankrijk straks dus ook je eigen koffie uit Colombia. Lijkt ons dat daar een prima juppenmarkt voor bestaat… na de crisis dan . Om het nog even extra moeilijk te maken verbouwt hij niet de gebruikelijke Colombiaanse blend, maar wil hij de vier soorten koffiebonen scheiden zodat je precies weet welke smaak je krijgt. Ingewikkeld proces! Wel een goud idee. Jammer alleen dat er op dit moment nog geen boon van de boom komt… Echt een meerjarenproject dus! Naast koffie worden op de farm ook verschillende soorten fruit verbouwd. Ooit geweten dat bananen op de kop groeien en ananas op een stam?!