Als we de slagbomen die de grens van Honduras markeren voorbij zijn, komt een douanebeambte van El Salvador ons tegemoet. Hij kijkt in onze paspoorten en geeft ze zwijgend terug. We vragen voor de zekerheid nog even waar we het immigratiekantoor van El Salvador kunnen vinden maar hij kijkt ons een beetje beledigd aan en wijst naar het embleem op zijn mouw, alsof hij wil zeggen: ík ben het immigratiekantoor. We maken ons snel uit de voeten en vinden al gauw een bus richting hoofdstad San Salvador. We reizen mee tot Alguilares. De mensen onderweg zijn allemaal bijzonder aardig. Eén man loodst ons zelfs mee helemaal de lokale markt van Alguilares over naar de standplaats van de bussen richting het oosten. Eenmaal in de juiste bus zet de buschauffeur een vrolijk Latino muziekje op en zo rollen we in rustig tempo de heuvels af richting Suchitoto. Twee mannetjes naast ons glimlachen om beurten naar ons en lijken zich enorm te vermaken om het feit dat wij in hun bus meerijden. Als ze onderweg uitstappen, zwaaien ze ons enthousiast na. We worden er helemaal vrolijk van!
Volgens onze reisgids is Suchitoto het culturele hart van El Salvador, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. We lezen over een leuk hostel met tuin en bar waarnaar we meteen op zoek gaan. Al gauw blijkt: het hostel is niet meer. Het alternatief is er eentje uit de categorie “vergane glorie”. We kiezen de best ogende kamer in het verder lege hostel, maar moeten een paar uur later alsnog verkassen naar een vochtige souterain-kamer omdat tijdens een hevige bui de regen (en de modder) door het dak komen.
Suchitoto is een klein dorpje en ligt in een gebied dat veel heeft geleden tijdens de oorlog van 1980 tot 1992. Begin jaren ´90 was het dorpje door 90% van de inwoners verlaten en lag het er bij als een spookstadje.Overblijfselen uit deze tijd zijn nu nog steeds te zien, zoals de kogelgaten in één van de huisjes die we voorbij lopen of de vervallen huizen die op veel plekken opgeknapt worden. Vandaag de dag wonen er veel kunstenaars die hun werk in één van de kleine galerieen tentoonstellen of verkopen in de kraampjes op het centrale plein.
Er wordt hard gewerkt om het toerisme van de grond te krijgen, met een goede VVV, een toeristenpolitie en culturele activiteiten zoals de kunstmarkt ieder weekend. Maar als wij er zijn is het duidelijk laagseizoen want veel hotels en restaurantjes zijn gesloten. We lezen dat het gebied rondom Suchitoto erg arm is en de mensen zijn getekend door de oorlog. Dat zou zo maar een verklaring kunnen zijn voor de dronkenlappen die we her en der tegenkomen. Ook lijkt het de veiligheid weinig goed te doen. Een wandeling naar een mooi meer vlakbij het dorp kunnen we nog prima zelf maken. Maar wanneer we ook naar een waterval een uurtje verderop willen, raadt de VVV ons af daar alleen heen te lopen en staat de politie erop ons te vergezellen. In plaats daarvan besluiten we maar koffie te gaan drinken in café El Mirador, wat haar naam waarmaakt want we hebben prachtig uitzicht over de vallei waarover Suchitoto uitkijkt. (foto´s)
