Vanuit Panama City reizen we verder naar Azuero Peninsula, een schiereiland aan de Pacific. Onderweg wordt het steeds warmer en eenmaal in Chitré ziet het landschap er droog en verdord uit. Wat een verschil na de groene regio rondom het Panama kanaal! We blijven twee nachtjes in Chitré en doen nog een verwoede poging tot een dagje strand. Maar hoewel het hier stikgoedkoop is, heeft het gebied toch niet veel meer te bieden dan wat kleine dorpjes, een onaantrekkelijke kust en een snikheet klimaat.
Op zoek naar verkoeling “vluchten” we daarom naar Boquete, een klein dorpje in de bergen in het oosten van Panama. En verkoeling krijgen we: het is hier heerlijk lenteachtig weer met koele nachten.
Boquete ligt middenin een waar wandelparadijs dus we besluiten er weer een paar dagen op uit te trekken. Na een dag in de omgeving te hebben gelopen, wordt het tijd voor het echt werk: sendero Los Quetzales. Dit is een tocht door een nationaal park en het moet erg mooi zijn. Op de bonnefooi gaan we met een busje naar het beginpunt van de trail, enigszins ongewapend want aan fatsoenlijke kaarten of bewegwijzering doen ze hier niet. We worden gedropt bij een houten bord dat de trail weergeeft, aan het begin van een bospad. Vol goede moed starten we. Maar al gauw is de weg versperd. Dan maar links de berg op… maar daar stuiten we op een kassenbouw. De vriendelijke werkers sturen ons via een andere weg terug naar de rivier want daar zouden we terugkomen op het juiste pad. Nee hoor, geen doorgang. Terug omhoog via de kassen staan we een uur later weer voor het houten bord. Waar begint die trail?! Een plaatselijke visser stuurt ons toch weer het bospad op. Lijkt het nou maar zo, of weet hier eigenlijk niemand de weg maar “helpen” ze je uit beleefdheid toch zomaar een kant op?? Nou goed, we doen nog een poging en als we de afzettingen ontwijken lijkt hier inderdaad een pad te lopen. Maar twee uur later loopt de weg dood op een enorme rots. Huh?! Nou ja, de waterval die er van enorme hoogte naar beneden klettert is prachtig dus we zijn toch wel voldaan. Maar het is al laat in de middag dus voor die dag is het mooi geweest.
Navraag bij de hosteleigenaar leert ons die avond dat het houten bord niet het begin van de trail aanduidt. Nee, we hadden de verharde weg moeten volgen, een uur steil omhoog moeten lopen en dáár is de guardaparque en de start van het wandelpad. Juist ja. Maar we laten ons niet kennen, dus de volgende dag zitten we weer in hetzelfde busje richting Los Quetzales.
We zijn de eersten en waarschijnlijk enigen in het park die dag maar de guardaparque verzekert ons dat de 3 uur lopen naar de top en de mirador muy bien aangegeven staat. Ja ook bordjes en pijlen want voor onze $10 wordt het park prima onderhouden. Maar na een half uur lopen zijn we het vertrouwen in hem al volledig kwijt… en de weg ook trouwens. Het is één wirwar van paadjes en riviertjes. Omgevallen bomen en weggeslagen oevers door een storm die hier afgelopen november heeft gewoed maken het er niet makkelijker op. We besluiten bij iedere vage kruising maar een foto te nemen om de weg straks nog terug te kunnen vinden.
De tocht zelf is best heftig maar het regenwoud is echt erg mooi! Op de terugweg verlopen we ons wel drie keer. Gelukkig hebben we de foto’s nog! 
Vlak voor de uitgang komt een taxichauffeur ons tegemoet op zoek naar zijn clienten die aan de andere kant van het bos zijn begonnen en al 2 uur eerder aan deze kant eruit hadden moeten komen. Tja, hoe zou dat nou toch kunnen? We willen graag nog even spreken met de guardaparque want zo’n regenwoud vol ongemarkeerde wandelpaden kan best gevaarlijk zijn! Maar wat blijkt… die is allang naar huis. Als we even later op de bus zitten te wachten zien we gelukkig ook de twee andere toeristen aankomen en krijgen we, erg relaxed, een lift aangeboden terug naar Boquete. (Foto’s)
