De cultuurshock had niet groter kunnen zijn! Vanuit Santa Elena in Venezuela trekken we in een keer door via Brazilië naar Guyana. Waar we een moeilijke en lange reis verwachtten, gaat het allemaal wel heel erg soepel en staan we net na de middag al bij de grens Brazilië-Guyana. Superaardig mensen trouwens die Brazilianen. Je verstaat niks van dat Portugees, maar ze zijn erg aardig en behulpzaam. Het laatste stukje naar Guyana is ook een meevaller, want er ligt een mooie, nieuwe brug die bijna af is. Wij voetgangers mogen er al over. Op de brug komen ons drie gasten tegemoed van de Guyanese kant. Ze zijn echt pikzwart (no offense!) en we horen ze Engels tegen elkaar praten. Engels? Dan valt het kwartje bij ons, want we zijn natuurlijk in het voormalige Brits Guyana. Als we daarna in een taxi stappen en links rijden is het duidelijk dat de Britten hun sporen hebben nagelaten. Erg leuk om zo in een heel andere wereld te stappen op hetzelfde continent!

Net over de grens in Guyana ligt Lethem, een klein dorpje in the middle of helemaal niks. Wel een goed hostel including een prima kok/zangeres die ons laat kennismaken met de creoolse keuken.
De volgende dag ’s avonds staat de busrit vanuit Lethem naar de hoofdstad Georgetown op het programma en ervaren we de Afrikaanse cultuur aan den lijve. We zouden om zes uur worden opgepikt bij ons hostel, maar de chauf meldt zich pas tegen zevenen. Dan gaan we nog allemaal naderen ophalen en komen er allerlei pakjes aan boord. Dit gaat allemaal op zijn relaxed dus de klok tikt vrolijk door. Ook moeten we nog langs de politie en douane. Elke keer moet iedereen met alle bagage weer uit de bus. Dan weer naar het kantoortje van het busbedrijfje, alle bagage er weer af en wordt alle bagage toch in de bus gepropt of op het dak gebonden. Daarna nog even een rondje Lethem voor de laatste pakjes (de douanecontrole had dus echt geen zin) en wij hebben de hoop dat we dan toch eindelijk op weg gaan want het is toch al negen uur. Niet dus, want bij de plaatselijke vreetschuur trapt de chauf op de rem om even te gaan eten. Sociaal als hij is vraagt hij of anderen ook wat willen eten, dus de bus weer leeg… Daarna is iedereen ready to go en gaan we eindelijk op weg met dik 3,5 uur vertraging. Dat belooft wat! De chauf wil zijn eerdere getreuzel goed maken, want hij scheurt met de bus door de jungle. Alleen bij gammele bruggetjes moet hij remmen, maar verder zit het gas er goed op. Na 2 uur rijden is het mooi geweest voor die dag. We stoppen bij een overkapping met hangmatjes om een paar uurtjes slaap te pakken, want de poort van het Iwokrama rainforest gaat pas weer om half vijf open. Om klokslag half vijf staan we voor de poort (dat dan weer wel!)
We vervolgen onze weg door de bush. We stoppen af en toe bij check points en we zien zo ook een politiebureau die je bij ons alleen nog in een slechte film ziet. Het eenkamer tellende politiebureau is voorzien van een groot bureau waar achter een streng kijkende politieagent de passanten ontvangt. Achter hem is een cel waar 2 boeven in zitten die kusmondjes maken naar de andere politieagenten (en naar Sara). Om het beeld compleet te maken is de foto van de president opgeleukt met een getekend snorretje! Enfin, uiteindelijk komen we veilig aan in Georgetown, maar wat een rit en wat een ander land!

Inmiddels regent het pijpestelen en we vinden het best knap dat de Britten een land in Zuid Amerika hebben weten uit te kiezen waar het zoveel regent. De dag erna regent het nog steeds en regelen we een visum voor Suriname. Apart, want Suriname is het enige land in Zuid/Midden Amerika waar we een visum voor moeten kopen. En dan te bedenken dat het tot 1975 van ons was…

In Georgetown verbazen we ons voortdurend hoe Brits het is: ze eten fish&chips en scones, ze rijden links, de bouwstijl is Brits en in de supermarkt is een halve gang ingeruimd voor thee. Verder is Guyana heel erg gelovig en zijn overal kerken (van hout!). De sticker “Jesus loves you” is duidelijk favoriet! Wat wij dan niet kunen rijmen is de intensieve anti-AIDS/HIV campagne, want dat blijkt hier echt een probleem te zijn. Ook Afrikaans trouwens…

De Britten hebben enkele dingen niet weten over te brengen en dat zijn charme, omgangsvormen en beleefdheid. Na de charmante Zuid Amerikanen was het wel even wennen om te horen hoe ze hier alles en iedereen commanderen. Met de vingers knippen is hier normaal en als je het dan niet hoort, krijg je gewoon een por! Ook de grammatica is versimpeld, want alles gaat hier in de gebiedende wijs: pay me now, gimme that en meer van dit geblaf.

Tja, het zal er wel mee te maken hebben dat in Guyana de slaven uit Afrika werden achtergelaten om te werken in suiker-, cacao- of koffieplantages en dit er niet altijd even zachtzinnig aan toe ging. Echt een apart land om te zijn zeker omdat er hier bijna geen toerist komt. Interessant om de historie te horen en te zien hoe het nu is. Qua veiligheid waren we vantevoren een beetje gewaarschuwd, maar niets van dit alles. Georgetown vonden we een groot dorp waar je prima kunt rondlopen. Zelfs bij de “highly dangerous” (volgens de kansloze Lonely Planet) Stabroek Market was er niks aan de hand. Relax man!

Internet staat hier nog in de kinderschoenen, dus meer foto’s volgen later!