Vanuit Villa de Leiva reizen we door naar San Gil, een klein stadje dat veel backpackers trekt vanwege alle extreme sports die je in de omgeving kan doen (foto´s). Wij zijn niet zo heel extreem dus laten we het bungeejumpen en wild water raften links liggen, maar we maken wel een mooie tocht vanuit Barichara naar Guane. Een pre-koloniaals pad leidt naar een prachtig klein dorpje dat verdacht veel lijkt op Villa de Leiva. Kun je je voorstellen in wat voor prachtige streek we zitten met dit soort schitterende plekjes!

In het hostel zien we al een paar bekende gezichten die we eerder zijn tegengekomen. We zitten duidelijk op de gringo trail! Maar ja, Colombia is nou niet echt een land om even lekker off-the-beaten-track te gaan om flink de binnenlanden in te trekken, dus we reizen vrolijk met de horde mee: op naar de noordelijke kust!

Wel besluiten we deze enorme afstand van 14 uur in stukken te hakken. We zijn inmiddels vol aan de malariapillen en zijn geregeld behoorlijk misselijk dus het laatste wat je dan wil is urenlang in een slingerende bus zitten om de Andes uit te komen.. Onze eerste stop is Bucaramanga. Nou ja, eigenlijk stoppen we halverwege dit 3-uur durende ritje al even omdat we hebben gehoord dat je een deel van de reis kunt afsnijden door met een kabelbaan (met de langste overbrugging van de wereld > jawel daar hebben we ´m weer) een vallei te overbruggen. Bij aankomst blijkt dit spectaculairder te klinken dan dat het er uit ziet. Bovendien is ie gloedje nieuw waardoor ze deze helse investering waarschijnlijk moeten terugverdienen en dus woekerprijzen vragen voor een enkel ritje naar de overkant… Tja, we zijn onze Nederlandse identiteit nog niet helemaal verloren smiley. Dus houden we een volgend busje aan en: op naar Bucaramanga! (foto´s)

Dit blijkt nogal een vieze stinkende stad te zijn dus na een hapje eten en een nachtje woelen in steeds tropischer wordende temperaturen, reizen we snel weer verder. We laten ons door een taxichauffeur overtuigen dat tussen hier en de kust Pailitas Cesar echt dé place to be is. Dus.. vamos! Een aantal uur later stappen we uit in dit “dorpje”. Nou ja een paar huizen langs de kant van de weg met twee hotelletjes en een restaurant annex Colombiaanse vreetschuur. Plus niet te vergeten een enorme hoeveelheid café´s en pooltenten die stuk voor stuk knalharde muziek de straat op blazen. Nú begrijpen we het: voor de gemiddelde Colombiaan is dit het inderdaad helemaal: want in je vrije tijd met een hele koelkast vol flesjes bier op een plastic kuipstoeltje voor de deur van je huis met knalharde herrie in je oren: dat is het leven!! smiley

´s Ochtends willen we wat ontbijten en staan we voor een dilemma: pas je je aan aan de gewoonten van het land waar je op bezoek bent (en in dit geval betekent dat een ontbijtje van goedgevulde soep met aardappelen en kippenpoten plús een groot bord met kip, rijst, bonen en een soort boomwortel) of durf je dit je nuchtere maag niet aan te doen en hou je dus hopeloos stevig vast aan je roots?! Met weer een dagje bussen in het verschiet kiezen wij laffe hazen voor het laatste en krijgen een heerlijke homp droog brood (dat normaal natuurlijk in de soep moet) en een kop warme melk met een theelepeltje nescafé. Zo, we kunnen er weer tegenaan!!