Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Salta is een moderne, jonge en echt leuke stad in het noordwesten van Argentinië. Omgeven door een uitgestrekte en heel dun bevolkte altiplano: een woestijnachtige omgeving met gekleurde rotspartijen, vulkanen, helderwitte zoutvlakten en af en toe een heel klein dorpje. De inwoners hebben het uiterlijk en de tradities van de Inca´s. Echt een gaaf gebied om te bezoeken!

Natuurlijk zijn er weer honderden agencias die allerhande tours aanbieden, maar wij vinden het tijd om de eigen rijkunsten eens op de proef te stellen. Dan sta je bij zo´n autoverhuurtoco en ja, natuurlijk wil je zo´n vette 4×4 met pick-up en 4l+motor om een beetje stoer over de altiplano te crossen…
Enfin, de volgende dag reden we onze 3 deurs Opel Corsa uit het depot.

Even een beeld van het gemiddeld rijgedrag in Salta. 1, 2, 3 of 4 baans weg? Geen idee, en het lijkt ook niet uit te maken want het doel is gewoon zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen dus cross je van links naar rechts naar links voor ieder ander langs. Je ziet het meteen als er nog een toerist op de weg zit, die gebruikt namelijk zijn knipperlicht. Sukkel. Totaal overbodig. Rij nooit rechts want invoegende bussen zien geen rode Corsa´s. Bovendien raast iedereen je links voorbij, en sta je eenmaal stil… dan sta je stil. Heel lang

Oké, we laten Salta achter ons. Het zuidelijke gebied is geweldig en eenmaal de stad uit zijn we haast de enigen op de weg. Kijk hier maar eens voor een indruk van dit gebied.

De volgende dag rijden we laat op de dag Salta weer voorbij als we op weg zijn naar de noordelijke provincie Jujuy. Een hele trip, weer een uur of 8 in de auto maar Edwin ragt gedwee door. Dag 3 wordt het pas echt spannend. Om niet tweemaal dezelfde weg te hoeven rijden, moeten we een stuk over de Ruta 40 (de bekende onverharde ripio gravelweg die van de Boliviaanse grens tot aan het zuidelijkste punt van Patagonië loopt). De tourist office in Salta had ons dit afgeraden, tenzij we een 4×4 zouden huren. Maar ja, die gasten moet je nooit serieus nemen (…toch?). De kerel van de verhuur maakte het sowieso niet uit wat we met zijn mobiel gingen doen en keek ons nogal raar aan toen we überhaupt informeerden wat zijn advies was. De localos in het dorpje voor de pas keken naar ons scheurijzer en stelden: ¡No hay problema! ¡Muy bueno auto! Tja, ze zullen hier wel meer gewend zijn… Maar goed, omdraaien en 400 km dubbel rijden leek ons onzin, dus hop, de ripio op!

Met 40 km/u tuffen we al hobbelend en schommelend door het compleet verlaten landschap en we vinden het allemaal wel stoer! Totdat binnen no time de schapenwolkjes verderop dikke wolken worden, dan zwarte wolken en dan inktzwarte lucht met hevige onweersbuien. Stress. Geen andere auto´s, geen dorpjes, geen bomen. Niets behalve een hele grote vlakte en het rooie gevaarte dat inmiddels met 80 over de ripio stuitert. (En ja, we kennen de theorie van de bliksem en de kooi van Faraday op rubber banden, maar normaal moet je hem dan toch tegen een boom zetten voor de ontlading?! Juist ja..)

Uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal goed anders hadden we deze blog niet geschreven . Edwin trapt het gaspedaal nog wat in en Sara houdt de inmiddels rammelde ramen op zijn plaats en zo blijven we het noodweer voor. We kunnen weer lachen dus tijd voor een filmpje.

Het eerstvolgende dorpje dat we tegenkomen is San Antonio de los Cobres en we snellen de eerste de beste hospedaje in. Vervolgens barst het noodweer los! JIT.

De laatste dag rijden we in een zonnetje de laatste uurtjes terug naar Salta. Ons rode beestje is inmiddels grijs van alle stof en modder. Dus steenslag..? Nee hoor, todo bien. Prima tocht!

Vanuit een zomers Salta: ¡Feliz Navidad!

Kerst in Salta: niet 25 en 26 december, maar de 24ste is hier het hoogtepunt. Tot een uurtje of 19u kun je over de hoofden lopen in de stad. De laatste inkopen worden gedaan. In de aanbieding: 3 liter flessen cola, enorme grote zoete cakes, 50 kg kolen voor de asado en niet te vergeten: hele varkens. Dan is het een hele tijd rustig…

Pas nu horen we de eerste kerstjingles op de radio. Silent Night is hier top-favoriet. De kerstversiering is hier niet zo uitbundig, men spendeert de spaarcenten liever aan nieuwe kleding of nieuwe meubels om te showen tijdens het avondmaal. Voor de pesos staat men al dagenlang geduldig in de rij voor de bank. Want de Argentijn mag $250 (ongeveer 60 euro) per keer opnemen. Fijne maatregel na de crisis van 2001.

Wij hebben ons kerstmaal inmiddels achter de kiezen als men tegen een uur of 23u aanstalten maakt voor het grote diner met de hele familia. Mr Pig moet eraan geloven en heerlijke BBQ-geuren vullen de inmiddels uitgestorven straten. Om 12u een korte onderbreking: pijlen en potten vuurwerk die je nog niet in Belgie zou kunnen bemachtigen, worden in recordtempo de lucht ingeschoten! Onderwijl schalmen de psalmen uit de speakers van de kathedraal…

Het is nog even een uurtje uitzitten bij de familie tot het tegen tweeen tijd is voor actie: bailamos! Kroegen en clubs openen de deuren voor de jeugd die het op een zuipen zet tot 8 uur ´s morgens. Het begin van 1ste kerstdag wordt weggebrakt, tot de lunch om 14u. De hele familia komt weer bij elkaar om de asado nog maar weer eens aan te steken. Hierna: einde kerst. Tweede kerstdag kennen ze hier niet: Business as usual.

Het stadje Puerto Iguazú ligt in het aller noordoostelijke puntje van Argentinie, tegen de grens van Paraguay en aan de rivier Iguazú die het land van Brazilie scheidt. Hier vlakbij ligt Argentinie’s grootste toerische trekpleister Iguazú Falls.

Dit enorme spektakel is moeilijk in woorden uit te drukken, dus kijk hier of hier maar eens voor een filmpje of hier voor wat foto’s.

Aangezien we het in San Ignacio nog niet warm genoeg hadden, liep het kwik in Iguazú op tot 40 graden.. Geen weer voor een blanke!! Na een dag op Argentijns grondgebied in het nationaal park te hebben doorgebracht, was het tijd voor de Braziliaanse kant van het verhaal. Want uiteraard hebben zij ervoor gezorgd dat je dit natuurwonder ook vanaf hun zijde van de Rio Iguazú kunt ervaren (en uiteraard claimen ze dat de helft van hen is…). Die dag was het werkelijk snikheet. En hoewel we volgens tropenrooster vroeg waren vertrokken, kon je nog geen 10 meter lopen zonder totaal doorweekt te zijn (en dat kwam niet door een waterval ). Het park aan Braziliaanse zijde is niet heel groot, maar wel gaaf hoe je af en toe opgeschrikt wordt als enorme leguanen opeens je pad kruisen…

Dikke wolken pakten samen en de hemel begon al aardig donker te worden. Tegen de tijd dat we terug waren in Puerto Iguazú barstte het geweld los: onze eerste tropische storm!!

Onze aankomst in San Ignacio verliep een beetje vreemd. De bus stopte in the middle of nowhere met de melding dat dit San Ignacio was. Tassen eruit en… suerte!!

Het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen, want de weg naar San Ignacio was zo gevonden en ze hadden zelfs een behulpzame tourist office. In het dorpje zelf vonden we een hele goede mansion: een hostel dat net was geopend met een grote tuin en… zwembad! Super! De vorige eigenaar was de Automobil Club (een soort Argentijnse Rotary) dus de mansion was dik in orde! Vooral het zwembad was erg welkom bij temperaturen van 35 graden++.

San Ignacio ligt in de Argentijnse provincie Misiones. De provincie dankt haar naam aan de vele Jezuïetenmissies die hier liggen en San Ignacio is er hier één van. Het hoofddoel van de missies was het bekeren van de lokale bevolking (de Guarani) tot het christendom.

De missionarissen pakten het nog best netjes aan: niet door middel van geweld en onderdrukking, maar via muziek en kunst werd het geloof overgebracht. De christelijke waarden werden zoveel mogelijk vermengd met Guarani tradities en gebruiken. Ook werden de oorspronkelijke machtsstructuren van de Guarani in stand gehouden. De Guarani werden bovendien door de missionarissen beschermd tegen de Spanjaarden en Portugezen dus iedereen blij zou je zeggen.

Dit hebben ze ruim 200 jaar kunnen volhouden, voordat Spanje er genoeg van had en de Spaanse koning opdracht gaf tot vernietiging van alle missies. Best lomp,want daarna werden de Guarani tot slaaf gemaakt door rijke landeigenaren. In San Ignacio kun je nog heel goed zien hoe het is geweest en we hebben een ochtend (´s middags was het veel te heet…) de restanten bekeken.

´s Avonds zijn we nog een keer teruggegaan voor “de show” wat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan verlichting van de ruïnes begeleid door kerkgezang… Kijk hier maar eens.

In Córdoba legden we ons toe aan weer een week Spaanse les. Na een intake test door het opleidingshoofd bleken er geen andere studenten te zijn met hetzelfde niveau dus dat betekende: privéles. Een goede school met leuke leraressen, die in enkele dagen tijd een enorme hoeveelheid nieuwe stof er doorheen wisten te jassen. Iedere dag werden we 4 uur stevig aan de tand gevoeld, en met een enorme hoeveelheid zelfstudie ernaast waren we ´s avonds echt kapot, en op vrijdag ouderwets gesloopt… Tijd voor wat ontspanning!

Ons hostel lag midden in de studentenwijk van Córdoba: een relaxte sfeer, veel jonge mensen op straat en talloze kroegjes en restaurantjes. Prima buurt! Wel werd het in deze stad bloedjeheet. Dagenlang was het al 30+ ºC tot op een dag de temperatuurmeter zelfs 39.8 ºC aanwees. Een harde warme wind maakte het haast onmogelijk een beetje relaxed door de stad te banjeren en in de krant lazen we de volgende dag dat de gevoelstemperatuur 43 ºC was! Die middag hadden we met Marcel & Ilse en de kindjes afgesproken om te msn-en. Na een uur zoeken in de binnenstad vonden we een internetcafé met webcam en headset en toen we stipt de afgesproken tijd geinstalleerd en wel klaar zaten, <vvuhhmm> viel alle stroom uit.. De Argentijnen op hun best: niemand gaf een krimp, iedereen betaalde netjes en vertrok. Daar kunnen wij ongeduldige Nederlanders nog wat van leren! Wat bleek later: door de hitte zet iedereen de airco en ventilatoren en alles aan waardoor geregeld de halve stad zonder stroom komt te zitten. Ik geloof dat wij de enige waren die dit toch vrij irritant vonden…

We hebben ons ook nog wat verdiept in het leven van Che Guevara. Een groot deel van zijn jeugd heeft hij doorgebracht in Alta Gracia, een dorpje in de buurt van Córdoba. Van zijn ouderlijk huis is nu een klein museum gemaakt; in 2006 nog gehuldigd door niemand minder dan Fidel zelf, bijgestaan door Chávez.

Het museum geeft een goed beeld van de jonge jaren van Che, en een beetje aangestoken door wat we allemaal over hem lazen zijn we terug in Córdoba naar ¨Che (el Argentino)¨ gegaan: een Amerikaanse verfilming van de Cubaanse revolutie. Het verbaast ons wel dat er hier in Argentinie niet veel meer ruchtbaarheid wordt gegeven aan hem, maar volgens onze lerares Spaans is Che een nationale held of een boef, afhankelijk wie je het vraagt. Veel Argentijnen waren verbitterd dat hij zijn vaderland in de jaren 60 heeft verlaten om voor de revolutie van Cuba te gaan strijden en nog meer toen zijn resten 10 jaar geleden vanuit Bolivia niet naar Argentinie werden overgebracht, maar nu op Cuba liggen begraven… Zie hier meer foto´s van Cordoba.

Inmiddels zijn we op weg door de noordoostelijke provincie Misiones waar veel restanten van Jesuïetenmissies liggen en de grootste watervallen van de wereld: Iguazú (of waren dat nou die Niagara… ?? ). Vanmiddag zijn we aangekomen in San Ignacio. Op weg hier naar toe hebben we nog twee steden aangedaan: Rosario en Corrientes. In beide steden zijn we een dag gebleven.

Rosario is de tweede stad van Argentinie en wordt vaak vergeleken met Buenos Aires, maar kan hier nauwelijks aan tippen. Wel leuk om het een dag met de fiets te verkennen en op een van de strandjes aan de Rio Paraná te relaxen. Corrientes wordt nauwelijks aangedaan door toeristen, maar is zeker een bezoek waard. Mooie, oude gebouwen en een relaxte, subtropische sfeer. Over subtropisch gesproken: we hebben nog nooit zo´n zwoele pakjesavond gehad…

Klik hier voor foto´s van Rosario en hier voor Corrientes.