Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Terug van het wandelen rondom Matagalpa worden we steeds nieuwsgieriger naar de organisatie achter Centro Girasol. Het winkeltje waar we de routebeschrijvingen kochten zag er zo goed georganiseerd uit en bovendien lazen we dat er nog veel meer activiteiten voor gehandicapte kinderen georganiseerd worden. We besluiten de volgende ochtend terug te gaan om er meer over te weten te komen. Een oud-collega van Edwin heeft ons gevraagd of we op onze reis eens willen rondkijken naar een goed doel waaraan we dan namens haar een donatie kunnen doen. Dit is misschien wel wat! Als we ’s avonds wat op internet googlen, stuiten we op een Nederlandse website en blijkt een legio aan stichtingen en organisaties dit doel vanuit Nederland te ondersteunen. Da’s toeval!

De volgende ochtend terug bij Centro Girasol, worden we hartelijk ontvangen. Natuurlijk mogen we de stichting en al haar activiteiten bezoeken! Na een kennismaking met de directrice krijgen we een uitgebreide rondleiding. We staan versteld wat een grote en professionele organisatie dit is! Centro Girasol (=zonnebloem) blijkt het verkooppunt (artesania winkeltje annex café) van Familias Especiales te zijn. Deze stichting ondersteunt families met gehandicapte kinderen in en om Matagalpa.

Aan de rand van de stad is een speelterrein gebouwd waar kinderen (met maar ook zonder beperking) 7 dagen per week kunnen spelen. Er is altijd begeleiding aanwezig. Sinds enkele jaren staat op dit terrein ook het schooltje Rayitos (=zonnestraal). Gehandicapte kinderen krijgen hier speciaal onderwijs met het doel hen op regulier onderwijs te laten aansluiten. Er is ook fysiotherapie aanwezig en er worden programma’s met neurologen en psychologen uitgevoerd. Op sommige dagen krijgen de kinderen les in handarbeid. De ceramica, sieraden schilderijen die ze maken worden verkocht in Centro Girasol. Aan de overkant van de straat ligt een yoghurt/kaas fabriekje. Hier werken ook een aantal gehandicapte jongeren. We krijgen alle soorten kaas te proeven die gemaakt worden en het is echt heerlijk! De producten worden niet alleen in Matagalpa, maar op meerdere plekken in Nicaragua verkocht. Dan is er ook nog een rolstoelwerkplaats waar de jongeren d.m.v. workshops leren hoe ze zelfstandig een rolstoel moeten onderhouden, repareren of aanpassen aan nieuwe behoeften. Omdat veel families ver weg in de bergen wonen en transport naar Matagalpa moeilijk is, zijn er vrijwillige dames actief die elk een gebied hebben om de families met bijeenkomsten, workshops en huisbezoeken te ondersteunen.

Als we dit zo schrijven, realiseren we ons dat er nog zo veel meer activiteiten door deze stichting worden ondernomen dan wij hier kwijt kunnen. Wij hebben een kijkje achter de schermen mogen nemen en gezien wat een grote en goedgeorganiseerde organisatie hier actief is. Binnen de stichting werken zo’n 200 mensen (met en zonder beperking) die in totaal zo’n 1200 families ondersteunen. Familias Especiales biedt de kinderen uit deze gezinnen een toekomst die ze anders in het straatarme Nicaragua niet hadden gehad. Mocht je eens wat meer willen weten, of wil je deze stichting steunen, kijk dan eens op www.familiasespeciales.org of op de Nederlandse website van de “vrienden van de speciale families” op www.familiasespeciales.nl.

Wij nemen met een kop koffie in het café Centro Girasol afscheid van Familias Especiales, maar niet nadat beroep is gedaan op (vooral Edwins) marketingervaring. Want “dat is precies wat we hier nodig hebben!” wordt ons verzekerd. Daar hebben we wel wat ideeetjes voor dus mooi iets om mee aan de slag te gaan! (Foto’s)

Vanuit Granada reizen we naar León (foto’s). Een mooie oude stad, bekend om haar vele kerken. Maar ook in León is het verschrikkelijk warm dus kijken we uit naar een paar dagen in de bergen. En wanneer we een dag later in Matagalpa aankomen, blijkt dat het hier (in ieder geval ’s nachts!) een stuk koeler is.

Matagalpa wordt omgeven door een wijd agrarisch gebied waar onder andere koffie wordt verbouwd. Tijdens de revolutie is het stadje grotendeels verwoest. De kathedraal is het enig overgebleven koloniaal gebouw en vormt nu dan ook de parel van de stad.

Tijdens de revolutie streden de Sandinisten tegen het regime van Somoza voor een vrij Nicaragua. Eind jaren ’70 werden de gevechten steeds heftiger. Op 22 augustus 1978 bezetten de Sandinisten het nationaal paleis in Managua. Na 48 uur lieten ze 2000 gegijzelden vrij in ruil voor de vrijlating van 50 politieke gevangenen. Deze gebeurtenissen leidden tot opstootjes in het hele land. Ook in Matagalpa waar de mensen de straat op trokken om te protesteren. Vijf dagen later was de stad bijna in handen van de Sandinisten. Die nacht werd een scholier door de Nationale Garde in de val gelokt en vermoord. Op weg naar het ziekenhuis werd zijn lichaam door de protesterende menigte beetgepakt en door de straten van Matagalpa gedragen. Door woede gedreven pakten vervolgens de muchachos (jongeren) hun wapens en trokken ten strijde tegen de Nationale Garde. Als antwoord hierop bracht Somoza extra troepen en tanks in om verschillende delen van de stad te bombarderen. Binnen een week was zo’n 60% van de bevolking de stad al uitgevlucht op zoek naar een veilige plek in de bergen. De bevrijding van Matagalpa van het regime van Somoza kwam pas ongeveer een jaar later toen op 19 juli 1979 De Nationale Garde zich gewonnen gaf.

De bergen rondom Matagalpa vormen een prachtig wandelgebied dus gaan we op zoek naar informatie over wandelroutes. We komen uit bij Centro Girasol waar routebeschrijvingen worden verkocht. De opbrengst gaat naar families met gehandicapte kinderen. Goede bestemming vinden we, dus kopen we twee routes.

De eerste wandeling: Ruta de la Guerra 1978 (De Opkomst van de Muchachos) leidt ons langs de weg die de Sandinisten gebruikten om te ontkomen aan de aanvallen van de Nationale Garde. We wandelen door prachtige naaldbossen, koffievelden en langs aangelegde meren. Een andere dag lopen we de Ruta de la Guerra de 1979 (de Bevrijding van Matagalpa). Deze route leidt ons over de weg waarlangs de Nationale Garde vluchtte toen zij uiteindelijk door de Sandinisten de stad uit werden gedreven. Alweer een gave tocht door mooie groene heuvels met schitterende uitzichten.

In Granada besluiten we om nog een week Spaanse les te nemen. Helemaal straks op Cuba waar we willen gaan overnachten in casas particulares bij mensen thuis. Na 2 weken les in Argentinië en ruim 9 maanden reizen spreken we al best aardig Spaans, maar politieke discussies op Cuba zijn toch net wat anders dan het bestellen van een pilsje in de kroeg. We vinden een prima school in een prachtig, oud pand aan het Parque Central, midden in Granada. Ook maken we gebruik van de homestay die de school aanbiedt. En zo ontmoeten we Doña Goyiuta, een erg hartelijke Nicaraguaanse oma bij wie we deze week zullen overnachten. Ze woont niet ver van de school in een mooi rood geschilderd huisje waar het een gezellige boel is. Naast Doña Goyita woont er ook het gezin van de oudste dochter en is de jongste dochter het huis nog niet uit. Het huishouden wordt verder gecompleteerd door wat zussen van Doña Goyita die vaak over de vloer komen, 2 jonge katjes en een verzameling kippen (inclusief een kale).

Na een heerlijke lunch (want naast onderdak krijgen we ook nog 3 (!) maaltijden per dag) gaan we naar de school. We krijgen privé les van Perla en is het “u vraagt, wij draaien”. We kunnen precies aangeven wat we willen leren, dus dat is lekker flexibel. Na vier uur les zit de eerste dag er op en wat een verschil met onze vorige lessen in Cordoba, Argentinië, in december waar we na een les volledig waren gesloopt. ´s Avonds heeft Doña Goyita weer een heerlijk typisch Nicaraguaans gerecht gekookt, dus we hoeven na de les geen boodschappen meer te doen of te koken. Heerlijk! Maar veel tijd voor descanzar (ontspanning) is er niet, want het huiswerk wacht. Tja, je moet er wel wat voor over hebben… Om 22.00 uur ligt de hele familie al op 1 oor en wij volgen dit voorbeeld maar.

´s Morgens blijkt dat dit slim was, want bij het krieken van de dag (de zon komt hier al op om 5/6 uur) begint het leven in Nicaragua. Die ochtend blijkt dat er geen water is, dus we douchen ons met emmer en een bakje. Werkt best aardig. Dit watertekort is ontstaan na aanleg van La Calzada, een mooie toeristenstraat met allemaal hotels en restaurants die ´s morgens al het water opeisen. De rest van de stad komt dan pas op de tweede plaats. ´s Avonds is er gelukkig weer water, dus de mensen hebben hun patroon er maar op aangepast. Ook blijkt electriciteit niet zo vanzelfsprekend te zijn, want de eerste dagen zit de halve stad zonder stroom. Ons huisje heeft gelukkig wel gedeeltelijk stroom, maar dat mag niet te opzichtig worden getoond uit vrees voor illegale aftapping.

´s Morgens hebben we steeds les en leren we superveel: in hoog tempo worden er verleden & toekomende tijden en modos subjuntivos doorheengejaagd. ´s Middags gaan we er meestal op uit, want het is veel te heet binnen aangezien zo´n golfplaten dak best veel warmte opneemt. Een middag gaan we naar het Lago Nicaragua. Edwin waagt nog even een duik, maar houdt het al snel voor gezien omdat het water te vies is. Dan maar de volgende dag naar een luxe pool voor de verkoeling.

Op donderdagavond gaan we naar Masaya voor de wekelijkse culturele avond (thanks Tommie voor de tip!). Erg leuke avond met lokale zang en dans, al helemaal omdat we die dag 5 jaar bij elkaar zijn!
Dan is het alweer vrijdag en zitten de lessen er alweer op. De tijd is omgevlogen en we nemen afscheid van onze Perla. We besluiten om nog een dagje langer te blijven bij Doña Goyita en ´s avonds drinken we lekker Mojito´s in de fancy La Calzada: de bron van alle waterproblemen. Op zaterdag gaan we naar Laguna Apoyo en zwemmen we in een prachtig kratermeer. Na een laatste fruitontbijt van Doña Goyita nemen we de volgende ochtend afscheid van de familie en trekken we verder naar León. Het was heel erg leuk om een weekje het dagelijkse leven in Nicaragua van dichtbij mee te maken! (foto´s).

Vanuit het koele Santa Elena reizen we weer terug naar de snikhete laaglanden. Daar nemen we afscheid van de Ticos en gaan we de grens over. Opeens bevinden we ons in een compleet ander land: Nicaragua. De hectiek en ongeorganiseerdheid bij de grens geven ons een aardige eerste indruk van dit boeiende land. Overal worden we geacht wat dollars af te tikken: om het land in te mogen, om bij de bussen te komen. Zelfs voor een imigratieformulier willen ze een dollar… Maar daar trappen we niet in! We maken ons maar niet al te veel zorgen om deze “belastingheffing” want wat ons wel meteen opvalt is hoe aardig de mensen hier zijn. We vinden het nou al leuk met de Nicas!

We reizen door tot Rivas, om de dag erna de boot te nemen naar Isla Ometepe. Dit eiland ligt in het Lago de Nicaragua, een enorm groot zoetwatermeer vol met zoutwatervissen. Isla Ometepe heeft twee prachtig gevormde vulkanen en op het eiland zijn veel petroglieven te zien. Wanneer wij er zijn, is het snikheet: er staat geen zuchtje wind en de zon brandt op het golfplaten dak van os hostel. De hitte lijkt ons redelijk naar het hoofd te stijgen want als we vanuit Altagracia een wandeling maken naar de voet van vulkaan Concepción vergeten we onze camera mee te nemen! Grrr. De sfeer op het eiland is heel relaxed. De mensen lijken een vredig rustig leven te leiden. Al betekent dat niet dat iedereen de hele dag lui op een stoepje voor de deur hangt. Want we krijgen bijzonder veel respect voor al die sterke mannen die in de volle zon hele dagen op de bananenplantages met kapmessen in de weer zijn…

Wanneer we op zaterdag weer vertrekken, zien we alle kinderen van het dorp druk bezig met geknutselde harten en enorme grote roze slagroomtaarten. Dan realiseren we ons pas… Dia de la Madre!