Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

In Suchitoto lezen we in alle rust bij het plaatselijke bakkertje de lokale krant. Werkelijk de hele krant staat vol met nieuws over moorden, afrekeningen en andere criminele activiteiten. Hmmm… Bij één artikel staan de harde cijfers: gisteren werd de mijlpaal bereikt van de 2.000ste moord die in El Salvador is gepleegd dit jaar. Een gemiddelde van zo´n 12 moorden per dag dus! In de krant staat ook dat de dia del padre (vaderdag) was aangegrepen door de criminelen om er nog even extra op los te knallen met een trieste 18 moorden die dag. Hoezo feliz dia del padre? De meest criminaliteit vindt plaats in de hoofdstad San Salvador, dus de beslissing is snel genomen: daar we maar niet naar toe!

Helaas moeten we wel overstappen van bus in San Salvador. Als we de stad binnenrijden zien we een armoede die we nog niet eerder hebben gezien op onze reis. Overal zijn sloppenwijken met huisjes van golfplaat. Er is veel verkeer en er hangt een dikke laag smog boven de stad. Als we uit de bus stappen, kiezen we de meest betrouwbaar uitziende taxichauffeur om ons naar een busterminal te brengen aan de andere kant van de stad. Tijdens de burgeroorlog zijn veel Salvadorianen naar de VS gevlucht. Bij hun terugkomst hebben ze helaas een hele bendecultuur meegenomen uit Amerika en dat schijnt de reden te zijn voor de geweldsexplosie. Snel weg hier!

In Suchitoto waren we getipt over een mooi, klein (en veilig) dorpje in de bergen: Juayúa. Edwin heeft nogal moeite met deze naam en als de kaartjesverkoper in de bus vraagt waar we naar toe moeten, wordt de naam verbasterd tot Oewahoewa. Blijkbaar heeft hij dit vaker gehoord, want hij weet precies wat we bedoelen.

Juayúa ligt in een prachtig berggebied aan de Ruta de las Flores. Het dorpje is erg mooi en we vinden een leuk hotel midden in het centrum. In het hotel en in het stadje zijn de mensen wederom superaardig. We vinden het zo erg dat juist deze leuke Salvadoreños gebukt gaan onder zoveel geweld in het land. Hopelijk gaat de nieuw gekozen president Funes er iets aan doen, want dit leuke volk verdient het!

De volgende ochtend zijn we alleen minder blij, want om 5 (!!) uur gaat de carillonspeler los in de toren van de kathedraal naast ons. Het lijkt wel of het carillon in onze kamer staat! Na drie psalmen houdt hij het voor gezien en we denken rustig verder te kunnen slapen, maar helaas want dit spectakel herhaalt zich ieder half uur!

Die zondag is er een feria gastronómica in de stad: een soort Preuvenemint, maar alleen dan zonder opgeblazen “Sjiek vaan Mestreech”. Ook hier zijn de mensen superaardig en willen ze ons meteen helpen als we even om ons heen kijken of lopen te prutsen met onze camera. Tijdens het eten helpt een oud omaatje zelfs mee om de vliegen te verjagen door ze met een elastiekje van onze tafel te schieten. Ze heeft er de grootste lol in!

We maken met Emanuel, de gids uit ons hotel, twee mooie tochten in de omgeving naar de waterval van Los Chorros en naar twee meren. Erg mooi!! (foto´s)

Als we de slagbomen die de grens van Honduras markeren voorbij zijn, komt een douanebeambte van El Salvador ons tegemoet. Hij kijkt in onze paspoorten en geeft ze zwijgend terug. We vragen voor de zekerheid nog even waar we het immigratiekantoor van El Salvador kunnen vinden maar hij kijkt ons een beetje beledigd aan en wijst naar het embleem op zijn mouw, alsof hij wil zeggen: ík ben het immigratiekantoor. We maken ons snel uit de voeten en vinden al gauw een bus richting hoofdstad San Salvador. We reizen mee tot Alguilares. De mensen onderweg zijn allemaal bijzonder aardig. Eén man loodst ons zelfs mee helemaal de lokale markt van Alguilares over naar de standplaats van de bussen richting het oosten. Eenmaal in de juiste bus zet de buschauffeur een vrolijk Latino muziekje op en zo rollen we in rustig tempo de heuvels af richting Suchitoto. Twee mannetjes naast ons glimlachen om beurten naar ons en lijken zich enorm te vermaken om het feit dat wij in hun bus meerijden. Als ze onderweg uitstappen, zwaaien ze ons enthousiast na. We worden er helemaal vrolijk van!

Volgens onze reisgids is Suchitoto het culturele hart van El Salvador, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. We lezen over een leuk hostel met tuin en bar waarnaar we meteen op zoek gaan. Al gauw blijkt: het hostel is niet meer. Het alternatief is er eentje uit de categorie “vergane glorie”. We kiezen de best ogende kamer in het verder lege hostel, maar moeten een paar uur later alsnog verkassen naar een vochtige souterain-kamer omdat tijdens een hevige bui de regen (en de modder) door het dak komen.

Suchitoto is een klein dorpje en ligt in een gebied dat veel heeft geleden tijdens de oorlog van 1980 tot 1992. Begin jaren ´90 was het dorpje door 90% van de inwoners verlaten en lag het er bij als een spookstadje.Overblijfselen uit deze tijd zijn nu nog steeds te zien, zoals de kogelgaten in één van de huisjes die we voorbij lopen of de vervallen huizen die op veel plekken opgeknapt worden. Vandaag de dag wonen er veel kunstenaars die hun werk in één van de kleine galerieen tentoonstellen of verkopen in de kraampjes op het centrale plein.

Er wordt hard gewerkt om het toerisme van de grond te krijgen, met een goede VVV, een toeristenpolitie en culturele activiteiten zoals de kunstmarkt ieder weekend. Maar als wij er zijn is het duidelijk laagseizoen want veel hotels en restaurantjes zijn gesloten. We lezen dat het gebied rondom Suchitoto erg arm is en de mensen zijn getekend door de oorlog. Dat zou zo maar een verklaring kunnen zijn voor de dronkenlappen die we her en der tegenkomen. Ook lijkt het de veiligheid weinig goed te doen. Een wandeling naar een mooi meer vlakbij het dorp kunnen we nog prima zelf maken. Maar wanneer we ook naar een waterval een uurtje verderop willen, raadt de VVV ons af daar alleen heen te lopen en staat de politie erop ons te vergezellen. In plaats daarvan besluiten we maar koffie te gaan drinken in café El Mirador, wat haar naam waarmaakt want we hebben prachtig uitzicht over de vallei waarover Suchitoto uitkijkt. (foto´s)