Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Dit jaar geen Tweede Kerstdag voor ons, maar business as usual. Dit hebben we wel heel letterlijk genomen want om zeven uur staan we al op het busstation van Salta voor de bus naar San Pedro de Atacama in Chili. Helaas geen rustig ritje om de kerstdis (uiteraard volgens goed Argentijns gebruik: veul vlees!) te laten zakken. Via de 5.000 meter hoge Paso de Jama gaan we de grens over. In de bus merken we dat de hoogteoverbrugging van 1.000 meter (Salta) naar 5.000 meter wel erg veel van het goede is. In de bus zijn veel passagiers misselijk en vinden de anti-wagenziektemiddeltjes gretig aftrek bij de chauffeur.

We rijden vele uren door de woestijn en dan ligt daar in een groene oase een stadje: San Pedro. Hier is opeens voldoende water beschikbaar en hebben ze blijkbaar goed naar de waterleer van onze Prins Wim-Lex geluisterd. Toerisme is de belangrijkste inkomstenbron en deze komen er dan ook gelukkig meer dan voldoende. Vlakbij ligt de Valle de la Luna (waar kennen we die naam van?) en hier maken we een mooie tocht per mountainbike. Best afzien met 35 graden. Zie hier de foto´s.

Na San Pedro door naar Iquique. Nog steeds in de woestijn maar nu aan zee. Iquique en omgeving is vooral groot geworden door de nitraatwinning tijdens de vorige eeuw. Dit leidde tot grote rijkdom maar helaas was de nitraatboom van korte duur. Vooral na WOII zakte de vraag naar nitraat in. Dit leidde tot verval. Sommige steden werden zelfs helemaal verlaten en liggen er nu als een spookstad bij. Humberstone is een dergelijke spookstad. Heel apart om er rond te lopen. Alles staat er nog, maar het is volledig verlaten en de tand des tijds heeft zijn werk gedaan. De wind giert door de oude straatjes en als je het oude hotel, theater, fabriekshal of de vele huisjes ingaat, piepen en kraken de deuren als in een goede horrorfilm.

Ervaar het hier zelf. We willen ons eigenlijk verstoppen in een huisje om bezoekers na ons de schrik op het lijf te jagen maar helaas: geen ziel te bekennen.

In Iquique vieren we de jaarwisseling met Martin en Lucette, twee Nederlanders die we onderweg zijn tegengekomen. Na een goed oudjaarsdiner in een van de weinige restaurantjes die open zijn, luiden we het nieuwe jaar in op het strand met een enorm vuurwerk. 2009 begint goed! Op nieuwjaarsdag is het stralend blauw. Dus: vamos a la playa! Heel wat anders dan oliebollen en familiebezoekjes…

De volgende dag reizen we door naar Arica, dicht bij de grens Chili-Peru. We verwachten een shabby grensstad, maar Arica is een heel leuk, levendig stadje. Meevaller! We komen Martin en Lucette weer tegen: wat een toeval! Dus bier, wijn, nog meer wijn en oh ja… eten. Samen met hen maken we een tweedaagse trip naar het nabijgelegen Parque Nacional Lauca. De tocht is helemaal goed. Een zeer gedreven gids met Duitse roots (dit is ook duidelijk aan zijn Duitse bril te zien) die tot de laatste minuut van de tour alles blijft uitleggen. Het park zelf is schitterend: kijk hier zelf maar eens.

“Schat, smeer jij m´n rug nog even in..” Vanaf het strand van Iquique: Allerbeste wensen voor 2009!!

Vanuit Valparaíso zijn we nog een stukje noordelijker Chili ingetrokken. La Serena was onze bestemming en na wat zoeken vonden we een leuke kamer bij een familie in huis. Dit huis bood niet alleen onderdak aan toeristen maar ook aan wegwerkers uit de regio. Beetje vreemd, maar wel grappig zoals ze van de vrouw des huizes ook allemaal een stevige maaltijd kregen (wij niet, dat was wel weer jammer…).

La Serena doet zijn naam eer aan: rustig en gemoedelijk, met een groot groen plein. En daar liepen we zomaar tegen Sara´s voormalige werkgever aan…

Ook was La Serena de perfecte uitvalsbasis voor een trip naar de Valle Elqui, waar de roots van Chili´s nationale trots liggen: pisco (een likeur gedestilleerd uit druiven; en een heerlijke cocktail wanneer het gemixt wordt met suiker, ijscrush, citroensap en evt geklopt eiwit). Aan het einde van de vallei ligt het hele kleine dorpje Pisco Elqui met de oudste pisco destillerij van Chili. Hier hebben we een rondleiding gekregen met uiteraard een proeverij. Erg interessant en de pisco sour aan het eind smaakte erg goed!

Klik hier voor meer foto´s van La Serena en de Valle Elqui.

We hadden eigenlijk het plan vanuit La Serena direct de grens over te steken naar Argentinie. Op de kaart zag deze weg er al klein uit, en in La Serena bleek dat de pas zeer moeilijk begaanbaar was en daarom was gesloten. Hmm… niets aan te doen. Dus meteen met de nachtbus terug naar Santiago en vanuit daar op naar Argentinie.

Daar keken we wel naar uit! Want Chili is een prachtig land met geweldige natuur, is op het eerste gezicht goed ontwikkeld, maar de gemiddelde Chileen is niet heel aardig. Ze zijn niet echt gastvrij en door de enorme hoeveelheid slang in combinatie met een zeer hoog spreektempo zijn ze amper te verstaan. Als je dan vraagt ¿Cómo? kijken ze je met een zeer geirriteerde blik aan, slaken ze een diepe zucht en ratelen ze daarna gewoon verder. Fijn. En eigenlijk heeft Chili het helemaal niet zo goed voor elkaar. Veel mensen zijn aan het werk maar het zijn vaak zinloze onbetaalde baantjes waarin ze volledig afhankelijk zijn van fooien. Gevolg is dat alles en iedereen een tip verwacht. Om gek van te worden! Om nog maar te zwijgen over de tienerzwangerschappen… en andersoortige dikke buiken

Dit betekent niet dat we geen leuke tijd hebben gehad in Chili. Integendeel, het is een schitterend land. Maar als je het vergelijkt met Argentinie dan hebben wij veel zin om weer terug te gaan naar dit gastvrije, mooie land met die galante en leuke Argentijnen! Op naar de wijnhoofdstad van Argentinie!

Toen we in Valparaíso aankwamen moesten we eerst even met onze ogen knipperen (en dat kwam niet door het latertje van de avond daarvoor…). Valparaíso was niet zoals Santiago met een lekker weertje en mooie oude gebouwen, maar een vergane-glorie-havenstad waar het ook nog eens 15 graden kouder was en zwaar bewolkt. Hmmm…

Voor de aanleg van het Panamakanaal was Valparaíso de meest vooraanstaande stad van Chili die werd aangedaan door alle schepen vanuit Europa naar de Pacific. Na een bombardement door Spanje, een aardbeving in 1906 en de opening van het Panamakanaal ging het bergafwaarts met Valparaíso.

Eén van de dingen die niet zijn veranderd sinds de hoogtijdagen zijn de diverse liften (ascensores) waarmee je op een snelle en goedkope manier de vele heuvels in de stad op kunt. In zo´n ascensor uit 1833 is echt alsof de tijd heeft stilgestaan! Vanuit de heuvels heb je een prachtig uitzicht op Valparaíso met zijn gekleurde huizen en haven.

Een middag bezochten we het nabijgelegen Viña del Mar wat weer een behoorlijke tegenstelling was met Valparaíso. Viña (zoals de stad liefkozend door Chilenen wordt genoemd) is dé vakantieplaats van Chili: bijna alles is hier nieuw en gebouwd om de duizenden toeristen die Víña jaarlijks aandoen te verwerken (en te vermaken).

Zoals Charles Darwin in 1834 al deed (hij reisde veel door Zuid Amerika en deed hier inspiratie op voor zijn later beroemde evolutietheorie) hebben we in Parque Nacional La Campana een berg van 1880 meter beklommen. De knietjes nog pijnlijk van de vulkaanbeklimming in Pucón, bleek dit eigenlijk too much. Maar ja, als je je dit realiseert halverwege de berg, wil je toch omhoog… Het uizicht op de top was geweldig, en zoals Darwin schrijft zie je Chili “as in a map”: aan de ene kant de Andes, aan de andere kant de zee. Totaal kapot (mogen we wel zeggen) kwamen we beneden. Sara dacht even een goede lift naar het dichtstbijzijnde dorp te sjeffen waarvoor we volgens de dame maar iets “kleins” terug hoefden te doen… Oké…? Vervolgens begon haar man camera en tools te installeren voor een heus interview voor een natuurprogramma op de nationale TV! ¿Que? In het Spaans welteverstaan. Hilarisch natuurlijk!

Zie hier meer foto´s van Valparaíso en omgeving. Na Valparaíso verder noordwaarts naar La Serena.

In Pucón besloten we de reis naar Santiago in delen te doen. We bezochten eerst een prachtige waterval Salto del Laja en daarna twee dorpjes (Chillán en Curicó) in de Central Valley. De meeste bussen crossen dit soort dorpen voorbij op weg naar de hoofdstad, maar wij vonden ze zeker de moeite waard. Prachtige groene pleinen en een lekker zonnetje… maar niet zo´n aardige Chilenen dus we trokken vrij gauw weer door naar Santiago.

Na een goede truc van wat “waar”zegsters op straat en een paar peso voor de pickpockets in de metro, realiseerden we ons: we zijn weer in de grote stad! Desondanks vonden we Santiago heel relaxed. Het kwik liep aardig op, en in die 28C vonden we een hostel met grote tuin en zwembad (!). We hadden weinig moeite ons ritme wat aan Chileens tempo aan te passen. Dat betekende in dit geval op het heetst van de dag een beetje luieren in de tuin en in de namiddag erop uit om de stad te bekijken. Er is een hoop moois aan gebouwen te zien en vanaf Cerro San Cristobal (fijn met een liftje) krijg je een prachtig beeld hoe enorm groot de stad eigenlijk is. Iets wat we ons bij aankomst helemaal niet realiseerden.

De laatste avond ontmoetten we een leuk stel uit Rrrrotterdam. Erg mee gelachen en een goed avondje mee doorgetrokken/-gedronken. Toen in de kiet van het hostel een boeiende discussie ontstond met het tiener-Aussie-backpackvolk over onze muziekkeuze op de Ipod (en het was niet eens Hazes!) vonden de vrouwen het wel weer mooi geweest

Met een klein beetje gezonde koppijn (hier in Chili hebben ze duidelijk nog nooit gehoord van het reinheitsgebot) stonden we 4 uurtjes later alweer op voor de bus naar Valparaiso.

Klik hier voor wat foto´s van de Central Valley en hier voor Santiago.