Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Tijdens de zigzag-hobbel busrit van Chiclayo naar Cajamarca maken we kennis met de Peruaanse waterbom. Net zoals in Nederland is dit een ballon gevuld met water die naar iets of iemand wordt gegooid. In Nederland wordt dit spelletje echter alleen door kinderen (ook wel rotjongens genoemd na een voltreffer) gespeeld, maar in Peru is het leeftijdsonafhankelijk. We zagen soms wel heel oudere-jongeren waterbommen gooien. Vooral voorbij rijdende bussen zijn een gewild object zeker als alle ramen openstaan vanwege de hitte. Regelmatig was er een voltreffer te noteren en had er weer iemand in de bus een nat pak. Edwin dacht ze te slim af te zijn door het raam op een kiertje te zetten, maar hierop waren de Peruanen voorbereid en werd er gewoon een volle emmer water naar de bus gegooid. 1-0 voor de Peruanen en een kletsnatte Edwin.

Zo´n dag waterbommen ontwijken gaat je niet in de koude kleren zitten. Dit was te merken ookwant bij aankomst in het hostel waren we onze reisgids kwijt. Stress want je doet alles met zo´n gids. Alles hebben we geprobeerd om hem terug te krijgen: de taxicentrale werd gek van die twee extranjeros die op zoek waren naar hun guia. Zelfs de politie werd ingeschakeld. We hadden de illusie dat er vast een gevonden voorwerpen punt moest zijn. Niet dus! Uiteraard werd dit niet meteen gezegd (Peruanen zijn niet zo direct), maar werd de case eerst vakkundig in een schrift gezet door oom agent en voorzien van Edwin´s vingerafdruk en handtekening. Voor S/ 3,50 (bijna 1 Euro) kon dit epistel worden omgezet in een officiele aangifte voor de verzekering… maar dit was niet de bedoeling! Tijdens dit stukje Peruaans recherchewerk kwamen we in contact met een andere onfortuinling die ons duidelijk maakte dat er niet zoiets was als een gevonden voorwerpen punt bij de politie en dat de aangifte eigenlijk zinloos was. Hij had wel een radioprogramma en hij zou omroepen dat we op zoek waren naar onze reisgids. Toen de hele stad op de hoogte was en wij de bestelling al bijna wilden gaan plaatsen bij Amazon.com kwam de señora van ons hostel aan met onze gids. Wat een geluk! Wat bleek: de gids was niet in de taxi blijven liggen zoals we dachten, maar was voor het hostel gevonden (lees: meegenomen) toen we uit de taxi stapten. Na een kleine propina voor de “eerlijke” vinder hadden we ons kostbare kleinood terug. Hadden we toch een dag ervaren hoe het is om als kip zonder kop door een stad te dolen. Best lastig! Enfin: we waren weer blij!

Hierna konden we genieten van Cajamarca en onze eerste indruk was Cusco II. Mooie stad, groot groen plaza de armas, mooie gebouwen en veel Inca historie. In Cajamarca was het begin van het einde van het machtige Incarijk want hier werd de laatste Inca heerser Atahualpa door de Spaanse conquestadores in de val gelokt en ingesloten. De kamer waar hij gevangen werd gehouden staat er nog steeds en ook de lijn op de muur is nog goed te zien tot waar Atahualpa de kamer zou vullen met zilver en goud in ruil voor zijn vrijlating. Atahualpa werd niet vrijgekocht maar vermoord door de Spanjaarden. Hierna ging het bergafwaarts met de Inca´s en werden ze verslagen door de Spanjaarden.

De beschaving van Cajamarca begon al lang voor de Inca´s en bij twee historische sites zijn we geweest: Cumbe Mayo met een 3.000 jaar oud kanaal en Otuzco: een begraafplaats flat inclusief uitzicht. Kijk hier maar eens.

Na Cajamarca slapen we nog een nacht het snikhete Piura in het noorden en gaan we door naar Ecuador.

Even een stukje Noord Peruaanse historie.
Rond 1600 vC bloeide in de omgeving van Casma aan de kust van Noord Peru de Sechín cultuur. Zo´n 5 km buiten Casma is een groot tempelcomplex uit deze periode ontdekt, dat we bezoeken (foto´s). Drie wanden van de tempel zijn gerestaureerd en 500 stenen met relief tekeningen die een strijd symboliseren.

De Sechín cultuur won aan macht in de binnenlanden, tot aan de centrale Andes. Daar ontstond rond 900 vC het belangrijke centrum van Chavín de Huantar, wiens invloed in hoogtijdagen rijkte van Chiclayo aan de Noordperuaanse kust tot aan Ica ten zuiden van Lima. Deze cultuur was niet eens zozeer belangrijk vanwege haar hoog ontwikkelde architectuur, als wel om haar culturele invloeden zoals ceramische kunstnijverheid, textielproductie en metaalbewerking. Vanuit Huaraz maken we een trip naar Chavín de Huantar (foto´s). Een vreselijke kuilenweg leidt ons over de toppen van de Cordillera Blanca (of althans, zo voelt het..) en vier uur later bereiken we eindelijk de plaats van bestemming. Het is de rit wel waard: hier liggen de resten van een enorm fort uit 800 vC. Het labyrinth aan tunnels onder het complex is gedeeltelijk open voor publiek en het geeft een goede indruk van hoe pienter deze lui architectonisch gezien moeten zijn geweest. In één van de gangen worden we verrast door de prachtige stenen Lanzón monoliet.

Vanaf ongeveer 100 nC komt de Moche cultuur op. Het is een volk dat bekend wordt om haar intensieve irrigatie projecten. Er wordt zelfs gezegd dat hun technieken een belangrijke inspiratie vormden voor de Inca´s. Maar nog bekender wordt hun kunst zoals de enorme ornamenten van zilver, goud en edelstenen. De Moche bouwen hun hoofdstad even buiten wat nu Trujillo is. We bezoeken de twee tempels Huaca del Sol en de la Luna, die de resten van deze stad vormen (foto´s). 45 m hoog, 6 niveau´s en wanden beschilderd met heldergekleurde tweedimensionale motieven. Erg mooi, alleen hebben de Spanjaarden ruim éénderde van de tempels vernietigd op zoek naar schatten… Bastards.

Waren ze maar drie uur verderop aan de kust in Chiclayo geweest want in het nabijgelegen Sipán is in 1987 een enorme vondst van deze Moche cultuur gedaan. 12 koninklijke tombes zijn ontdekt met daarin 1800 jaar oude offers (foto´s). De tombes liggen ergens in de middle of nowhere langs een (alweer) goeie gatenweg en de site is volkomen verlaten, maar het is erg gaaf om zo van bovenaf die graven in te kijken. De belangrijkste vondst van de tombe van El Señor de Sipán: op zijn tocht naar het hiernamaals kreeg hij bérgen goud, sieraden en ceramiek mee en verder een priester, twee vrouwen, een kind, een bewaker, twee llamas, een hond! Gezellig. We vragen ons wel een beetje af waar al die rijkdom gebleven is…

Als we een dag later in Lambayeque in het museum zijn, blijkt dat alle schatten uit de tombes daar uitgestald zijn en het is werkelijk bizar hoe veel het is en hoe goed alles bewaard is gebleven! Je moet ons helaas op ons woord geloven want het was verboden foto´s te maken

Het laatste volk wat heerst voor de Inka´s de boel in 1450 veroveren, zijn de Chimú (kun je het nog volgen?!) Hun empirisch rijk werd bestuurd vanuit Chan Chán in de omgeving van Trujillo (foto´s). De opgravingen van deze oude stad liggen enorm verspreid en tja, op de foto´s zijn het vooral stenen en zand en stenen (..op de site ook trouwens).

Zo, wakker worden: einde van deze geschiedenisles.

Bepakt en bezakt staan we op de fancy Cruz del Sur busterminal in Lima voor een nachtritje naar Huaraz. De aankomst staat gepland voor 5.30 (!) dus we hopen op een beetje nachtrust. Eenmaal in de bus bespieden we de passagiers om ons heen op zoek naar snurkers. Naast Sara aan de andere kant van het gangpad zit een oud mannetje met een wel heel erg zware ademhaling. Hmmm… Zodra we een minuut onderweg zijn mondt de ademhaling uit in zwaar geronk. Balen! Maar eenmaal buiten Lima bijkt hij nog niet zo zeer het probleem te zijn. Er ligt namelijk geen comfortabele slaap-proof snelweg naar Huaraz, maar een smalle bergweg vol met kuilen en gaten. Niet goed! Regelmatig worden we uit onze stoel geschud als de bus weer eens over een fraai stukje Peruaanse civiele techniek dendert. Om half zes stuiteren we Huaraz binnen. In de aankomst terminal gaan we mee met een mannetje die een goed hotel voor ons heeft. Het hotel is inderdaad goed, maar hij probeert het hele assortiment aan tourtjes aan ons te slijten (red: het is 6 uur). Mañana, mañana…

Na een ochtendsiesta verkennen we ’s middags Huaraz. Dit stadje komt duidelijk niet in aanmerking voor UNESCO’s Werelderfgoed dus: erop uit! Na wat geshop langs verschillende agencia’s maken we met de señora van ons hotel een goede deal. Korting en twee tripjes gratis. Muy bien!

De volgende dag staat het busje klaar voor een dagtocht naar de Pastoruri gletsjer. Erg mooi om te zien zeker omdat de gletsjer door de opwarming van de aarde in rap tempo aan het verdwijnen is. Daarna stuiteren we weer terug naar Huaraz en maken we ons klaar voor het klapstuk: een vierdaagse trektocht naar Santa Cruz.

We belanden in een groep met vier andere gasten. Een van hen is een Nederlander die duidelijk teveel heeft genoten van het liberale Nederlandse drugsbeleid. Hij is heel erg wazig en schichtig. Hij vertelt ook dat hij heel veel heeft geblowd (oh ja joh??). Een normaal gesprek is met hem bijna niet te voeren: Edwin probeert het, maar het is een onsamenhangend geheel. Kappen dus. Even verderop slaat de paniek bij hem toe. Hij had niet meteen na aankomst zich moeten opgeven voor deze tocht en hij wil uit de bus. Beetje lastig als we net een berg op crossen met aan de kant van de deur een ravijn. De tranen springen in zijn ogen en hij roept uit “Dit gaat maar door”. Als hij ook nog klaagt dat iedereen tegen hem is, is het duidelijk: weg met deze gast. De gids is het hiermee eens en geeft hem een fractie van zijn geld terug. Adios rare kwibus!

In gezelschap van een ezel en een paard beginnen we aan de tocht die door een schitterende vallei loopt. Onze donkey driver Silvano is een vrolijke Peruaan die zijn gouden tanden voortdurend blootlacht. We lopen door een prachtig landschap, maar door de regen kunnen we er nog niet optimaal van genieten. Gelukkig is er bij aankomst in het kamp versgepofte popcorn dus dat is goed thuiskomen! Als we de volgende dag ’s ochtends de tent openritsen is het opgeklaard en zien we pas de prachtige besneeuwde bergtoppen om ons heen. Geweldig! We kunnen niet de hele route lopen omdat door enorme sneeuwval en modderstromen de pas op hoogte onbegaanbaar is. Jammer, maar dzee guide weet een alternatieve tocht naar een gletsjermeer en terug door de inmiddels zonovergoten vallei. ¡Totalmente perfecto! Wat een gave tocht! Kijk hier maar eens voor de foto’s.

Omdat we vorig jaar Zuid Peru al hebben gezien, besluiten we in één keer door te knallen vanuit Tacna naar hoofdstad Lima. 18 uur in de bus: pff, we hebben er al zin in. Maar Cruz del Sur heeft het prima voor elkaar: het is een luxe bus met ruime zitplaatsen. We krijgen ´s avonds prima pollo con arroz en Edwin kan z´n geluk niet op.. er is weer Inca Kola! Mierzoete bubblegum prik. Jammie, lekker voor het slapen gaan.

Vele uren slaap, een gehusselde buik en stramme benen later rijden we Lima binnen. Bekend terrein! We drinken koffie op precies dezelfde plaats als vorig jaar. Best grappig om hier zo´n anderhalf jaar na dato weer te zijn. En na de Argentijnse en Chileense prijzen smaakt het nu nog beter!

We gaan op zoek naar een hostelletje in Miraflores, een wijk die we nog niet kennen. Accomodatie te over! We belanden in een op het eerste gezicht aardig minihostel. Ach ja, een kamer zonder ramen.. we doen het ervoor. De locatie is goed en we zijn vooral bekaf. Maar dan, tegen de tijd dat we ´s avonds uitgeput in bed liggen, beginnen de beats.. Boven ons blijkt zich de bar te bevinden. Plus een groep tieners met grote behoefte aan drank en bonkmuziek. Grr.. Als we de volgende ochtend opstaan, spotten we pas de stickers die overal in het hostel aangeplakt zijn met Hebreeuwse spreuken en webadressen. Aha! We zitten weer helemaal verkeerd! Dit is duidelijk weer zo´n meetingpoint voor Israelische macho´s die niet zitten te wachten op andere nationaliteiten. Ach ja, laat dat nou net ook andersom zijn.. We verkassen naar een nieuwe toko waar we voor minder soles een enorme kamer krijgen met dito bed. Prima deal! We krijgen zelfs een ontbijtje aangeboden van de señora. ¡Que bueno! Gretig zetten we ons mes in het verse brood maar… holle broodjes! Jawel, we zijn echt weer in Peru!

We blijven een paar dagen in Miraflores en verbazen ons over het leven in deze wijk. Hier wonen duidelijk de rijken: Peruaanse zakenlui, expats en toeristen. Op iedere hoek van de straat zien we politie, die je het gevoel geeft veilig te zijn. Maar ja, het blijft toch Lima en we kennen de andere wijken waaronder het centrum van vorig jaar..
We doen boodschappen in een 24 hrs supermarkt en kijken onze ogen uit bij de traiteurafdeling. AH XL is er niets bij! Het stikt hier van de barretjes en restaurantjes. Er is zelfs een hele straat voor gereserveerd. Maar lekker slenterend op zoek gaan naar een leuk tentje is er niet bij; tientallen proppers proberen ons tegelijk naar binnen te hengelen met special discounts. Edwin past zijn kunstjes nog een keer toe en we belanden met een gratis fles wijn achter een enorme family size pizza. Dat dan weer wel!

Na een paar dagen in deze luxe wijk wordt het tijd om het echte Peru te gaan verkennen. We vertrekken noordwaarts, op naar Huaraz!
Voor een zeer kleine weergave van Miraflores klik hier.