Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Na Taganga en Tayrona gaan we helaas alweer naar onze laatste bestemming in Colombia: Cartagena. Cartagena is een prachtige historische stad met schitterende pleinen en oude gebouwen (foto´s). Bovendien maakt de mix van Caribische, Spaanse en Afrikaanse invloeden van Cartagena een levendige stad. Een hotel in het oude centrum kost alleen wel erg veel peso´s, dus wij komen terecht in een minder bedeelde wijk met (dronken) havenvolk. Hier zitten alle backpacker hostels dus we komen hier weer wat oude “vrienden” tegen. Hoezo gringo trail?

Er liggen schitterende stranden in de omgeving van Cartagena. Het is te merken dat de (arme) bevolking er graag een graantje van wil meepikken, want op het strand worden we continu lastiggevallen met massages, DVD´s, helado´s, fruit, empanada´s, bebida´s om maar eens een kleine slectie te noemen. Ze zijn bovendien bijzonder vasthoudend: no gracias is niet genoeg. Ondanks het feit dat Sara de massagedame al een stuk of tien keer heeft proberen af te wimpelen, is wel haar halve schouder gemasseerd. Vrij irritant! Als we genoeg hebben van het strand en hees zijn van het no gracias houden we het voor gezien.

De dag erna bezoeken we de Islas del Rosario, een eilandenarchipel voor de kust. We stappen ´s morgens in een prima uitziende boot met een deskundige kapitein. We tuffen de haven uit met een redelijke vaart totdat de kapiteit trots meldt “¡tenemos dos motores!”. De tweede motor wordt aangezet en meldt zich met een flink geronk. Dat belooft wat en Sara slikt een keertje. Dan gaat de gashendel omlaag, de punt van de boot omhoog (wij zitten helemaal vooraan) en we scheuren als in Miami Vice (voor de 30+ lezer welbekend…) over het water. Erg spectaculair! Onderweg halen we verschillende boten in en het is duidelijk dat wij in de speedboat zitten want geen enkele boot gaat zooo hard. Op open zee is de kapitein alleen af en toe wel wat overmoedig, want we slaan soms wel erg hard op het water.

De eerste stop is een dolfijnshow, maar dit vinden we niet IVN-proof dus we gaan snorkelen met twee Colombianen, de kapitein en bemanning. Ze kijken alleen een beetje vreemd op als wij zomaar in het water springen en gaan zwemmen nadat de boot tot stilstand is gekomen. De twee Colombianen worden in een reddingsvest gehesen en moeten in een soort autoband kruipen. Dan is het ons duidelijk: geen zwemles op school hier! Het snorkelen is prachtig en we zien hele scholen vissen voorbij komen. Terug aan boord hebben we het respect gewonnen van de kapitein en hij noemt ons pesces (vissen). Daarna meren we aan bij Playa Blanca, een prachtig wit palmstrand waar we lunchen en een paar uur blijven. Daarna racen we terug naar Cartagena. Gave trip!

Dan zit helaas Colombia er alweer op, maar wat een geweldig land! Superaardige mensen, prachtige natuur & stranden en zo veilig als hier hebben we ons bijna nergens gevoeld. In Nederland heeft Colombia nog steeds een slechte (drugs/FARC) naam, maar President Uribe heeft schoon schip gemaakt en het land is klaar om te worden ontdekt! Op het vliegveld van Cartagena zien we onderstaande poster die ons gevoel over Colombia perfect beschrijft!

Na een lange busreis komen we aan in Santa Marta, helemaal in het noorden van Colombia aan de Pacific. We besluiten om niet in het grote, drukke Santa Marta te blijven, maar nog even verder te gaan naar Taganga: een klein, relaxed, easy going vissersdorpje in een mooie baai. We vinden een superleuk hostel, La Casa de Felipe, dat wordt gerund door een Fransman. Deze Bourgondiër heeft er echt wat van gemaakt, want wat een tophostel is dit! Wij ranken het al snel op de eerste plek van alle hostels die we heben gezien tot nu toe. Het hostel kan flink wat mensen herbergen, maar is zo ruim opgezet dat je weinig last van elkaar hebt. Overal zijn zitjes en onder de palmbomen zijn… hangmatjes met uitzicht op zee! Een paradijs! Ook is er een grote TV kamer (uiteraard met een fancy flatscreen want die zie je hier overal) en een grote keuken. Mocht je geen zin hebben om te koken, dan kun je terecht in een “restaurantje” dat wordt gerund door een Nederlander. Hij heeft heerlijke gerechten op de kaart staan. Een dag maakt hij voor ons de oerhollandse Saté met pindasaus. Heerlijk!

Het leven is goed en relaxed in Taganga: heerlijk weer en witte stranden met palmbomen. Nu is het nog een echt vissersdorpje met een paar kleinschalige toeristische voorzieningen (zo is er bijvoorbeeld geen bank of geldautomaat). Van onze Nederlandse kok horen we dat er grote plannen zijn om Taganga toeristisch te gaan ontwikkelen inclusief boulevard. Goed dat wij nog het oude Taganga hebben ervaren. Behalve dan op zondag, want dan wordt het dorpje overspoelt door Colombianen die hier hun favoriete zondagbesteding houden: naar te harde muziek luisteren (praten is hierdoor niet meer mogelijk) en veeel bier drinken. Als we die zondag naar een nabijgelegen (rustiger) strandje lopen, horen we in de heuvels de kakefonie uit Taganga komen. Dit nummer is wel de topfavoriet!

De volgende dag bezoeken we het nabijgelegen Parque Nacional Tayrona. We hebben onze rugzak gestald in Taganga, dus we lopen lekker licht door het park. We overnachten op camping El Paraiso: de perfecte naam voor deze prachtige plek. In onze gehuurde tent horen we de zee en bij het openritsen van de tent ´s morgens kijken we uit op palmbomen, een wit strand en helderblauwe zee.

De tweede dag in Tayrona maken we een prachtige tocht naar het dorpje Pueblito. Best een zware tocht in dit tropische klimaat, maar gelukkig kunnen we daarna de zee in springen voor verkoeling! Onderweg zien we palmbomen met kokosnoten en als we voorbij lopen valt er net een verse van de boom. Het kraken van de kokosnoot blijkt alleen een hele klus te zijn. Gelukkig krijgen we hulp van een localo die het klusje met een groot kapmes in no-time klaart. ¡Que Bueno! Kijk hier maar eens!

Vanuit Villa de Leiva reizen we door naar San Gil, een klein stadje dat veel backpackers trekt vanwege alle extreme sports die je in de omgeving kan doen (foto´s). Wij zijn niet zo heel extreem dus laten we het bungeejumpen en wild water raften links liggen, maar we maken wel een mooie tocht vanuit Barichara naar Guane. Een pre-koloniaals pad leidt naar een prachtig klein dorpje dat verdacht veel lijkt op Villa de Leiva. Kun je je voorstellen in wat voor prachtige streek we zitten met dit soort schitterende plekjes!

In het hostel zien we al een paar bekende gezichten die we eerder zijn tegengekomen. We zitten duidelijk op de gringo trail! Maar ja, Colombia is nou niet echt een land om even lekker off-the-beaten-track te gaan om flink de binnenlanden in te trekken, dus we reizen vrolijk met de horde mee: op naar de noordelijke kust!

Wel besluiten we deze enorme afstand van 14 uur in stukken te hakken. We zijn inmiddels vol aan de malariapillen en zijn geregeld behoorlijk misselijk dus het laatste wat je dan wil is urenlang in een slingerende bus zitten om de Andes uit te komen.. Onze eerste stop is Bucaramanga. Nou ja, eigenlijk stoppen we halverwege dit 3-uur durende ritje al even omdat we hebben gehoord dat je een deel van de reis kunt afsnijden door met een kabelbaan (met de langste overbrugging van de wereld > jawel daar hebben we ´m weer) een vallei te overbruggen. Bij aankomst blijkt dit spectaculairder te klinken dan dat het er uit ziet. Bovendien is ie gloedje nieuw waardoor ze deze helse investering waarschijnlijk moeten terugverdienen en dus woekerprijzen vragen voor een enkel ritje naar de overkant… Tja, we zijn onze Nederlandse identiteit nog niet helemaal verloren . Dus houden we een volgend busje aan en: op naar Bucaramanga! (foto´s)

Dit blijkt nogal een vieze stinkende stad te zijn dus na een hapje eten en een nachtje woelen in steeds tropischer wordende temperaturen, reizen we snel weer verder. We laten ons door een taxichauffeur overtuigen dat tussen hier en de kust Pailitas Cesar echt dé place to be is. Dus.. vamos! Een aantal uur later stappen we uit in dit “dorpje”. Nou ja een paar huizen langs de kant van de weg met twee hotelletjes en een restaurant annex Colombiaanse vreetschuur. Plus niet te vergeten een enorme hoeveelheid café´s en pooltenten die stuk voor stuk knalharde muziek de straat op blazen. Nú begrijpen we het: voor de gemiddelde Colombiaan is dit het inderdaad helemaal: want in je vrije tijd met een hele koelkast vol flesjes bier op een plastic kuipstoeltje voor de deur van je huis met knalharde herrie in je oren: dat is het leven!!

´s Ochtends willen we wat ontbijten en staan we voor een dilemma: pas je je aan aan de gewoonten van het land waar je op bezoek bent (en in dit geval betekent dat een ontbijtje van goedgevulde soep met aardappelen en kippenpoten plús een groot bord met kip, rijst, bonen en een soort boomwortel) of durf je dit je nuchtere maag niet aan te doen en hou je dus hopeloos stevig vast aan je roots?! Met weer een dagje bussen in het verschiet kiezen wij laffe hazen voor het laatste en krijgen een heerlijke homp droog brood (dat normaal natuurlijk in de soep moet) en een kop warme melk met een theelepeltje nescafé. Zo, we kunnen er weer tegenaan!!

We reizen door naar wat gezegd Colombiaans grootste toeristische trekpleister is: El Catedral de Sal. Binnen in een zoutmijn is een enorme kathedraal gebouwd, van… jawel: zout. (foto’s: let op, deze rapportage bevat sterk christelijke elementen). Uit de mijn kan nog tot eind deze eeuw zout gewonnen worden, maar waarschijnlijk is toeristen een rondleiding geven betere business. Erg apart om dit kunstwerk te zien, maar om dit nou te bestempelen als grootste trekpleister ooit… Daar hebben ze hier sowieso wel een handje van, zo claimt Colombia de grootste canyon van de wereld te hebben (hoe meet je zoiets?!), de langste aan een stuk doorgaande kabelbaan, …

Vanuit Zipaquira reizen we dezelfde dag nog door naar Villa de Leiva. Dit slapend rustige dorpje met het grootste plein van Zuid Amerika (daar heb je het weer!) is echt een plaatje. Het is heerlijk lenteweer en met een zonnetje en een drankje genieten we van dit rustgevende dorpje. (foto’s)

Dan krijgen we ’s avonds per mail een bericht met het fantastische nieuws dat we ons ook aan Kellendonk zijde oom en tante mogen noemen: Gijs en Maaike hebben een prachtige kleine dame gekregen: Floor! Voor ons zal ze altijd een beetje verbonden zijn aan deze mooie plek…

Op weg naar Bogota wordt onze bus weer een paar keer aangehouden door militairen met grote guns. Maar het is niet intimiderend hoor want ze stellen zich netjes voor en vragen vriendelijk of ze onze paspoorten mogen zien en ons mogen fouilleren. De sfeer in het land vinden we heel relaxed. Veel politie en leger op straat geeft juist het gevoel dat er veel aandacht voor veiligheid is. Van de Colombianen die we spreken horen we dat er een effectieve strijd tegen de rebellen gaande is. De FARC en de ELN zijn teruggedrongen tot ver in de bush en hooglanden voorbij Bogota. Het lijkt erop dat de bevolking dit veiligheidsoffensief steunt want de militairen worden erg respectvol behandeld en we zien ze regelmatig grapjes met elkaar maken.. oom agent in Nederland zou er jaloers op zijn.

Deze vriendelijkheid zit sowieso in de aard van de mensen. Ze zijn niet zoals de Argentijn die zonder aarzelen iedere voorbijganger groet en makkelijk een hele rij voor laat gaan bij het in de bus stappen. Nee, hier in Colombia kijkt men eerst een beetje de kat uit de boom. Maar open jij met een lach een gesprek, dan verschijnt er aan de andere kant langzaam een glimlach en zijn ze bijzonder gastvrij!

We zitten ook duidelijk in de uitlopers van de Andes want de natuur gaat er steeds tropischer uitzien. Zo ook het weer, want hoe noordelijker we komen hoe warmer het wordt. En de muziek! Want de liedjes op de radio krijgen steeds tropischere tintjes. Deze krijgt Luister hier maar eens naar de laatste hit!
Hoofdstad Bogota valt ons na Cali meer dan mee. Het historisch centrum La Candelaria is prachtig met haar koloniale bouw, smalle straatjes en superrelaxte sfeer. Het stikt er van de studenten, altijd leuk, en we kunnen zelfs bijna het presidentiele paleis binnenlopen om Uribe een hand te geven! (foto’s)