Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Vanuit Popayan trekken we door naar Cali, Colombia’s derde grootste stad. Samen met Medellin was Cali de drugstad van Colombia, dus dat belooft wat! Cali zelf blijkt groot, druk en vooral lelijk te zijn. Na een paar uurtjes in de binnenstad “vluchten””we naar een mall met de dubieuze naam Chipichapi (spreek uit als cheapy shabby..) maar de naam doet de mall geen eer aan: gloedje nieuw, mooie winkels, geen opdringerige verkoopsters die aan je blijven kleven, dus prima. Na een goede meal (Edwin eet een steak waar ze in Argentinie jaloers op zouden zijn) belanden we in de bioscoop en zien we El Curioso Casa de Benjamin Button. Gelukkig is Brad Pitt niet in het Spaans nagesynchroniseerd dus prima te volgen!

De dag erna verlaten we Cali en gaan we richting de Zona Cafetera, het hart van Colombia’s koffie industrie. Doel is Salento, een prachtig klein dorpje in de groene heuvels (foto’s). In Cali waren we getipt over een hostel in Salento met de naam The Plantation House. De eigenaar is een Brit die Spaans schijnt te spreken met een wel zo’n gruwelijk Brits accent, dat wordt lachen! Bij aankomst zien en horen we deze Tim meteen en met moeite kunnen we onze lach inhouden. Spreek de woorden habitacion, muy diplomatico, perro en gato negro (gato blanco es muerto) maar eens op zijn Brits-Spaans uit en je krijgt een idee… Tim heeft onwijs veel humor en als echte Brit houdt hij wel van een biertje dus met dat gastheerschap zit het meer dan goed!

Het dorpje Salento is prachtig en is echt een verademing na het drukke cali. We maken een supermooie tocht door de Cocora vallei. Dwars door tropische begroeing, over riviertjes en door cloud forest. Gaaf! Tijdens de terugweg wordt het wereldrecord zoveel mogelijk mensen in een jeep verbroken en met 16 (!) man tuffen we terug naar Salento.

Op zondag bezoeken we de koffiefarm die Tim nog niet zolang geleden heeft gekocht. Hij heeft er grote plannen mee: hij wil het zo gaan maken dat je hier je eigen koffieboom kunt kopen waarvan de bonen voor jou worden geoogst, gepeld, geweekt, gedroogd en eventueel gebrand. Naast je eigen wijn uit Frankrijk straks dus ook je eigen koffie uit Colombia. Lijkt ons dat daar een prima juppenmarkt voor bestaat… na de crisis dan . Om het nog even extra moeilijk te maken verbouwt hij niet de gebruikelijke Colombiaanse blend, maar wil hij de vier soorten koffiebonen scheiden zodat je precies weet welke smaak je krijgt. Ingewikkeld proces! Wel een goud idee. Jammer alleen dat er op dit moment nog geen boon van de boom komt… Echt een meerjarenproject dus! Naast koffie worden op de farm ook verschillende soorten fruit verbouwd. Ooit geweten dat bananen op de kop groeien en ananas op een stam?!

We zijn in Comlombia! Al een tijdje waren we er mee bezig hoe hier te komen. In eerste instantie wilden we gaan vliegen. Het grensgebied Ecuador-Colombia is onrustig vanwege oplaaiende conflicten tussen de twee landen (Uribe heeft niet zo lang geleden in de strijd tegen de guerrillas nog vrolijk Noord Ecuadoriaans grondgebied gebombardeerd, waarop Chavez zich er mee ging bemoeien en Ecuador influisterde dat ze dit écht niet moesten pikken.. om maar een voorval te noemen). Maar ook hoorden we wat verhalen over overvallen nachtbussen en beroofde toeristen. En daar bovenop komen nog de problemen door het regenseizoen hier: veel landslides en geblokkeerde wegen. Zucht.. ze maken het er ons niet gemakkelijker op

Eenmaal in Quito gingen we maar eens informeren wat de vliegprijzen waren. US$ 380 p.p. voor een reisje van niks. Daar hebben we geen voorziening voor getroffen!! Nog maar eens informeren of we echt niet gewoon met de bus kunnen. We zitten inmiddels in Otavalo en das maar drie uur van de grens! We horen de toerist office uit, de lokale bevolking en vooral toeristen die ons tegemoet komen vanuit Colombia. En die zien allemaal totaal geen problemen! Dan hakken we de knoop door en gaan bussen. We besluiten onze komst niet aan te kondigen en dus reserveren we niet van te voren een ticket voor de bus. ’s Ochtends lopen we naar de Panamericana en houden de eerste de beste gare lokale bus aan zodat we niet al te veel opvallen. Edwin heeft z’n baard al een week laten staan zodat ie door kan als Colombiaan Maar hij heeft wel een khaki afritsbroek aan terwijl de Lonely Planet dit sterk afraadde want de Colombiaanse politie kon je wel eens voor terrorist aanzien. Right! Laat dat nou net de reden zijn dat wij een Footprint hebben zonder dit soort kansloze tips. Drie uur later rijden we zonder problemen Tulcan binnen, de laatste Ecuadoriaanse stad voor de grens. Taxi, stempelen, brug over lopen, stempelen, taxi en we zijn in Ipiales, Colombia. Volgend busje in en anderhalf uur later staan we voor een hostel in Pasto. Zelden zo’n gestroomlijnde grensovergang meegemaakt!

Pasto is een aardig stadje maar de volgende dag reizen we door naar Popayan (foto’s). Even voorbij Pasto rijden we noordwaarts de Cauca vallei in en die gebied is werkelijk prachtig: groene heuvels, diepe kloven en langs de kant van de weg groeien enorme banenenbomen. Onderweg stoppen we af en toe in dorpjes met alleen maar Afro-Amerikanen. Hoe die hier nu terechtkomen?! In de bus stappen geregeld lokale verkopers in met gebakken bananen, noten, fruit en koekjes.

Onze eerste indruk van Colombia is superpositief! De mensen zijn bijzonder aardig en hoffelijk, de sfeer is heel relaxed, de vele politiecontroles en het leger op de been lijkt een goed teken te zijn en we voelen ons hierdoor echt veilig. Nee, niets van al die waarschuwingen wat ons anders stemt! We hebben zin om meer van dit land te gaan zien!