Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Vanuit Villa de Leiva reizen we door naar San Gil, een klein stadje dat veel backpackers trekt vanwege alle extreme sports die je in de omgeving kan doen (foto´s). Wij zijn niet zo heel extreem dus laten we het bungeejumpen en wild water raften links liggen, maar we maken wel een mooie tocht vanuit Barichara naar Guane. Een pre-koloniaals pad leidt naar een prachtig klein dorpje dat verdacht veel lijkt op Villa de Leiva. Kun je je voorstellen in wat voor prachtige streek we zitten met dit soort schitterende plekjes!

In het hostel zien we al een paar bekende gezichten die we eerder zijn tegengekomen. We zitten duidelijk op de gringo trail! Maar ja, Colombia is nou niet echt een land om even lekker off-the-beaten-track te gaan om flink de binnenlanden in te trekken, dus we reizen vrolijk met de horde mee: op naar de noordelijke kust!

Wel besluiten we deze enorme afstand van 14 uur in stukken te hakken. We zijn inmiddels vol aan de malariapillen en zijn geregeld behoorlijk misselijk dus het laatste wat je dan wil is urenlang in een slingerende bus zitten om de Andes uit te komen.. Onze eerste stop is Bucaramanga. Nou ja, eigenlijk stoppen we halverwege dit 3-uur durende ritje al even omdat we hebben gehoord dat je een deel van de reis kunt afsnijden door met een kabelbaan (met de langste overbrugging van de wereld > jawel daar hebben we ´m weer) een vallei te overbruggen. Bij aankomst blijkt dit spectaculairder te klinken dan dat het er uit ziet. Bovendien is ie gloedje nieuw waardoor ze deze helse investering waarschijnlijk moeten terugverdienen en dus woekerprijzen vragen voor een enkel ritje naar de overkant… Tja, we zijn onze Nederlandse identiteit nog niet helemaal verloren . Dus houden we een volgend busje aan en: op naar Bucaramanga! (foto´s)

Dit blijkt nogal een vieze stinkende stad te zijn dus na een hapje eten en een nachtje woelen in steeds tropischer wordende temperaturen, reizen we snel weer verder. We laten ons door een taxichauffeur overtuigen dat tussen hier en de kust Pailitas Cesar echt dé place to be is. Dus.. vamos! Een aantal uur later stappen we uit in dit “dorpje”. Nou ja een paar huizen langs de kant van de weg met twee hotelletjes en een restaurant annex Colombiaanse vreetschuur. Plus niet te vergeten een enorme hoeveelheid café´s en pooltenten die stuk voor stuk knalharde muziek de straat op blazen. Nú begrijpen we het: voor de gemiddelde Colombiaan is dit het inderdaad helemaal: want in je vrije tijd met een hele koelkast vol flesjes bier op een plastic kuipstoeltje voor de deur van je huis met knalharde herrie in je oren: dat is het leven!!

´s Ochtends willen we wat ontbijten en staan we voor een dilemma: pas je je aan aan de gewoonten van het land waar je op bezoek bent (en in dit geval betekent dat een ontbijtje van goedgevulde soep met aardappelen en kippenpoten plús een groot bord met kip, rijst, bonen en een soort boomwortel) of durf je dit je nuchtere maag niet aan te doen en hou je dus hopeloos stevig vast aan je roots?! Met weer een dagje bussen in het verschiet kiezen wij laffe hazen voor het laatste en krijgen een heerlijke homp droog brood (dat normaal natuurlijk in de soep moet) en een kop warme melk met een theelepeltje nescafé. Zo, we kunnen er weer tegenaan!!

We reizen door naar wat gezegd Colombiaans grootste toeristische trekpleister is: El Catedral de Sal. Binnen in een zoutmijn is een enorme kathedraal gebouwd, van… jawel: zout. (foto’s: let op, deze rapportage bevat sterk christelijke elementen). Uit de mijn kan nog tot eind deze eeuw zout gewonnen worden, maar waarschijnlijk is toeristen een rondleiding geven betere business. Erg apart om dit kunstwerk te zien, maar om dit nou te bestempelen als grootste trekpleister ooit… Daar hebben ze hier sowieso wel een handje van, zo claimt Colombia de grootste canyon van de wereld te hebben (hoe meet je zoiets?!), de langste aan een stuk doorgaande kabelbaan, …

Vanuit Zipaquira reizen we dezelfde dag nog door naar Villa de Leiva. Dit slapend rustige dorpje met het grootste plein van Zuid Amerika (daar heb je het weer!) is echt een plaatje. Het is heerlijk lenteweer en met een zonnetje en een drankje genieten we van dit rustgevende dorpje. (foto’s)

Dan krijgen we ’s avonds per mail een bericht met het fantastische nieuws dat we ons ook aan Kellendonk zijde oom en tante mogen noemen: Gijs en Maaike hebben een prachtige kleine dame gekregen: Floor! Voor ons zal ze altijd een beetje verbonden zijn aan deze mooie plek…

Op weg naar Bogota wordt onze bus weer een paar keer aangehouden door militairen met grote guns. Maar het is niet intimiderend hoor want ze stellen zich netjes voor en vragen vriendelijk of ze onze paspoorten mogen zien en ons mogen fouilleren. De sfeer in het land vinden we heel relaxed. Veel politie en leger op straat geeft juist het gevoel dat er veel aandacht voor veiligheid is. Van de Colombianen die we spreken horen we dat er een effectieve strijd tegen de rebellen gaande is. De FARC en de ELN zijn teruggedrongen tot ver in de bush en hooglanden voorbij Bogota. Het lijkt erop dat de bevolking dit veiligheidsoffensief steunt want de militairen worden erg respectvol behandeld en we zien ze regelmatig grapjes met elkaar maken.. oom agent in Nederland zou er jaloers op zijn.

Deze vriendelijkheid zit sowieso in de aard van de mensen. Ze zijn niet zoals de Argentijn die zonder aarzelen iedere voorbijganger groet en makkelijk een hele rij voor laat gaan bij het in de bus stappen. Nee, hier in Colombia kijkt men eerst een beetje de kat uit de boom. Maar open jij met een lach een gesprek, dan verschijnt er aan de andere kant langzaam een glimlach en zijn ze bijzonder gastvrij!

We zitten ook duidelijk in de uitlopers van de Andes want de natuur gaat er steeds tropischer uitzien. Zo ook het weer, want hoe noordelijker we komen hoe warmer het wordt. En de muziek! Want de liedjes op de radio krijgen steeds tropischere tintjes. Deze krijgt Luister hier maar eens naar de laatste hit!
Hoofdstad Bogota valt ons na Cali meer dan mee. Het historisch centrum La Candelaria is prachtig met haar koloniale bouw, smalle straatjes en superrelaxte sfeer. Het stikt er van de studenten, altijd leuk, en we kunnen zelfs bijna het presidentiele paleis binnenlopen om Uribe een hand te geven! (foto’s)

Vanuit Popayan trekken we door naar Cali, Colombia’s derde grootste stad. Samen met Medellin was Cali de drugstad van Colombia, dus dat belooft wat! Cali zelf blijkt groot, druk en vooral lelijk te zijn. Na een paar uurtjes in de binnenstad “vluchten””we naar een mall met de dubieuze naam Chipichapi (spreek uit als cheapy shabby..) maar de naam doet de mall geen eer aan: gloedje nieuw, mooie winkels, geen opdringerige verkoopsters die aan je blijven kleven, dus prima. Na een goede meal (Edwin eet een steak waar ze in Argentinie jaloers op zouden zijn) belanden we in de bioscoop en zien we El Curioso Casa de Benjamin Button. Gelukkig is Brad Pitt niet in het Spaans nagesynchroniseerd dus prima te volgen!

De dag erna verlaten we Cali en gaan we richting de Zona Cafetera, het hart van Colombia’s koffie industrie. Doel is Salento, een prachtig klein dorpje in de groene heuvels (foto’s). In Cali waren we getipt over een hostel in Salento met de naam The Plantation House. De eigenaar is een Brit die Spaans schijnt te spreken met een wel zo’n gruwelijk Brits accent, dat wordt lachen! Bij aankomst zien en horen we deze Tim meteen en met moeite kunnen we onze lach inhouden. Spreek de woorden habitacion, muy diplomatico, perro en gato negro (gato blanco es muerto) maar eens op zijn Brits-Spaans uit en je krijgt een idee… Tim heeft onwijs veel humor en als echte Brit houdt hij wel van een biertje dus met dat gastheerschap zit het meer dan goed!

Het dorpje Salento is prachtig en is echt een verademing na het drukke cali. We maken een supermooie tocht door de Cocora vallei. Dwars door tropische begroeing, over riviertjes en door cloud forest. Gaaf! Tijdens de terugweg wordt het wereldrecord zoveel mogelijk mensen in een jeep verbroken en met 16 (!) man tuffen we terug naar Salento.

Op zondag bezoeken we de koffiefarm die Tim nog niet zolang geleden heeft gekocht. Hij heeft er grote plannen mee: hij wil het zo gaan maken dat je hier je eigen koffieboom kunt kopen waarvan de bonen voor jou worden geoogst, gepeld, geweekt, gedroogd en eventueel gebrand. Naast je eigen wijn uit Frankrijk straks dus ook je eigen koffie uit Colombia. Lijkt ons dat daar een prima juppenmarkt voor bestaat… na de crisis dan . Om het nog even extra moeilijk te maken verbouwt hij niet de gebruikelijke Colombiaanse blend, maar wil hij de vier soorten koffiebonen scheiden zodat je precies weet welke smaak je krijgt. Ingewikkeld proces! Wel een goud idee. Jammer alleen dat er op dit moment nog geen boon van de boom komt… Echt een meerjarenproject dus! Naast koffie worden op de farm ook verschillende soorten fruit verbouwd. Ooit geweten dat bananen op de kop groeien en ananas op een stam?!

We zijn in Comlombia! Al een tijdje waren we er mee bezig hoe hier te komen. In eerste instantie wilden we gaan vliegen. Het grensgebied Ecuador-Colombia is onrustig vanwege oplaaiende conflicten tussen de twee landen (Uribe heeft niet zo lang geleden in de strijd tegen de guerrillas nog vrolijk Noord Ecuadoriaans grondgebied gebombardeerd, waarop Chavez zich er mee ging bemoeien en Ecuador influisterde dat ze dit écht niet moesten pikken.. om maar een voorval te noemen). Maar ook hoorden we wat verhalen over overvallen nachtbussen en beroofde toeristen. En daar bovenop komen nog de problemen door het regenseizoen hier: veel landslides en geblokkeerde wegen. Zucht.. ze maken het er ons niet gemakkelijker op

Eenmaal in Quito gingen we maar eens informeren wat de vliegprijzen waren. US$ 380 p.p. voor een reisje van niks. Daar hebben we geen voorziening voor getroffen!! Nog maar eens informeren of we echt niet gewoon met de bus kunnen. We zitten inmiddels in Otavalo en das maar drie uur van de grens! We horen de toerist office uit, de lokale bevolking en vooral toeristen die ons tegemoet komen vanuit Colombia. En die zien allemaal totaal geen problemen! Dan hakken we de knoop door en gaan bussen. We besluiten onze komst niet aan te kondigen en dus reserveren we niet van te voren een ticket voor de bus. ’s Ochtends lopen we naar de Panamericana en houden de eerste de beste gare lokale bus aan zodat we niet al te veel opvallen. Edwin heeft z’n baard al een week laten staan zodat ie door kan als Colombiaan Maar hij heeft wel een khaki afritsbroek aan terwijl de Lonely Planet dit sterk afraadde want de Colombiaanse politie kon je wel eens voor terrorist aanzien. Right! Laat dat nou net de reden zijn dat wij een Footprint hebben zonder dit soort kansloze tips. Drie uur later rijden we zonder problemen Tulcan binnen, de laatste Ecuadoriaanse stad voor de grens. Taxi, stempelen, brug over lopen, stempelen, taxi en we zijn in Ipiales, Colombia. Volgend busje in en anderhalf uur later staan we voor een hostel in Pasto. Zelden zo’n gestroomlijnde grensovergang meegemaakt!

Pasto is een aardig stadje maar de volgende dag reizen we door naar Popayan (foto’s). Even voorbij Pasto rijden we noordwaarts de Cauca vallei in en die gebied is werkelijk prachtig: groene heuvels, diepe kloven en langs de kant van de weg groeien enorme banenenbomen. Onderweg stoppen we af en toe in dorpjes met alleen maar Afro-Amerikanen. Hoe die hier nu terechtkomen?! In de bus stappen geregeld lokale verkopers in met gebakken bananen, noten, fruit en koekjes.

Onze eerste indruk van Colombia is superpositief! De mensen zijn bijzonder aardig en hoffelijk, de sfeer is heel relaxed, de vele politiecontroles en het leger op de been lijkt een goed teken te zijn en we voelen ons hierdoor echt veilig. Nee, niets van al die waarschuwingen wat ons anders stemt! We hebben zin om meer van dit land te gaan zien!