Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

“Schat, smeer jij m´n rug nog even in..” Vanaf het strand van Iquique: Allerbeste wensen voor 2009!!

Salta is een moderne, jonge en echt leuke stad in het noordwesten van Argentinië. Omgeven door een uitgestrekte en heel dun bevolkte altiplano: een woestijnachtige omgeving met gekleurde rotspartijen, vulkanen, helderwitte zoutvlakten en af en toe een heel klein dorpje. De inwoners hebben het uiterlijk en de tradities van de Inca´s. Echt een gaaf gebied om te bezoeken!

Natuurlijk zijn er weer honderden agencias die allerhande tours aanbieden, maar wij vinden het tijd om de eigen rijkunsten eens op de proef te stellen. Dan sta je bij zo´n autoverhuurtoco en ja, natuurlijk wil je zo´n vette 4×4 met pick-up en 4l+motor om een beetje stoer over de altiplano te crossen…
Enfin, de volgende dag reden we onze 3 deurs Opel Corsa uit het depot.

Even een beeld van het gemiddeld rijgedrag in Salta. 1, 2, 3 of 4 baans weg? Geen idee, en het lijkt ook niet uit te maken want het doel is gewoon zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen dus cross je van links naar rechts naar links voor ieder ander langs. Je ziet het meteen als er nog een toerist op de weg zit, die gebruikt namelijk zijn knipperlicht. Sukkel. Totaal overbodig. Rij nooit rechts want invoegende bussen zien geen rode Corsa´s. Bovendien raast iedereen je links voorbij, en sta je eenmaal stil… dan sta je stil. Heel lang

Oké, we laten Salta achter ons. Het zuidelijke gebied is geweldig en eenmaal de stad uit zijn we haast de enigen op de weg. Kijk hier maar eens voor een indruk van dit gebied.

De volgende dag rijden we laat op de dag Salta weer voorbij als we op weg zijn naar de noordelijke provincie Jujuy. Een hele trip, weer een uur of 8 in de auto maar Edwin ragt gedwee door. Dag 3 wordt het pas echt spannend. Om niet tweemaal dezelfde weg te hoeven rijden, moeten we een stuk over de Ruta 40 (de bekende onverharde ripio gravelweg die van de Boliviaanse grens tot aan het zuidelijkste punt van Patagonië loopt). De tourist office in Salta had ons dit afgeraden, tenzij we een 4×4 zouden huren. Maar ja, die gasten moet je nooit serieus nemen (…toch?). De kerel van de verhuur maakte het sowieso niet uit wat we met zijn mobiel gingen doen en keek ons nogal raar aan toen we überhaupt informeerden wat zijn advies was. De localos in het dorpje voor de pas keken naar ons scheurijzer en stelden: ¡No hay problema! ¡Muy bueno auto! Tja, ze zullen hier wel meer gewend zijn… Maar goed, omdraaien en 400 km dubbel rijden leek ons onzin, dus hop, de ripio op!

Met 40 km/u tuffen we al hobbelend en schommelend door het compleet verlaten landschap en we vinden het allemaal wel stoer! Totdat binnen no time de schapenwolkjes verderop dikke wolken worden, dan zwarte wolken en dan inktzwarte lucht met hevige onweersbuien. Stress. Geen andere auto´s, geen dorpjes, geen bomen. Niets behalve een hele grote vlakte en het rooie gevaarte dat inmiddels met 80 over de ripio stuitert. (En ja, we kennen de theorie van de bliksem en de kooi van Faraday op rubber banden, maar normaal moet je hem dan toch tegen een boom zetten voor de ontlading?! Juist ja..)

Uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal goed anders hadden we deze blog niet geschreven . Edwin trapt het gaspedaal nog wat in en Sara houdt de inmiddels rammelde ramen op zijn plaats en zo blijven we het noodweer voor. We kunnen weer lachen dus tijd voor een filmpje.

Het eerstvolgende dorpje dat we tegenkomen is San Antonio de los Cobres en we snellen de eerste de beste hospedaje in. Vervolgens barst het noodweer los! JIT.

De laatste dag rijden we in een zonnetje de laatste uurtjes terug naar Salta. Ons rode beestje is inmiddels grijs van alle stof en modder. Dus steenslag..? Nee hoor, todo bien. Prima tocht!

Vanuit een zomers Salta: ¡Feliz Navidad!

Kerst in Salta: niet 25 en 26 december, maar de 24ste is hier het hoogtepunt. Tot een uurtje of 19u kun je over de hoofden lopen in de stad. De laatste inkopen worden gedaan. In de aanbieding: 3 liter flessen cola, enorme grote zoete cakes, 50 kg kolen voor de asado en niet te vergeten: hele varkens. Dan is het een hele tijd rustig…

Pas nu horen we de eerste kerstjingles op de radio. Silent Night is hier top-favoriet. De kerstversiering is hier niet zo uitbundig, men spendeert de spaarcenten liever aan nieuwe kleding of nieuwe meubels om te showen tijdens het avondmaal. Voor de pesos staat men al dagenlang geduldig in de rij voor de bank. Want de Argentijn mag $250 (ongeveer 60 euro) per keer opnemen. Fijne maatregel na de crisis van 2001.

Wij hebben ons kerstmaal inmiddels achter de kiezen als men tegen een uur of 23u aanstalten maakt voor het grote diner met de hele familia. Mr Pig moet eraan geloven en heerlijke BBQ-geuren vullen de inmiddels uitgestorven straten. Om 12u een korte onderbreking: pijlen en potten vuurwerk die je nog niet in Belgie zou kunnen bemachtigen, worden in recordtempo de lucht ingeschoten! Onderwijl schalmen de psalmen uit de speakers van de kathedraal…

Het is nog even een uurtje uitzitten bij de familie tot het tegen tweeen tijd is voor actie: bailamos! Kroegen en clubs openen de deuren voor de jeugd die het op een zuipen zet tot 8 uur ´s morgens. Het begin van 1ste kerstdag wordt weggebrakt, tot de lunch om 14u. De hele familia komt weer bij elkaar om de asado nog maar weer eens aan te steken. Hierna: einde kerst. Tweede kerstdag kennen ze hier niet: Business as usual.

Toen we in het zuiden Paraguay binnenkwamen viel het ons al gauw op: wat een verschil met Argentinie! We hobbelden in een verroeste bus volgepakt met dozen, tassen, pakken suiker, flessen frisdrank en oh ja, véél mensen Encarnación binnen. Op straat zagen we een aaneenschakeling van winkelstalletjes, uithangborden, eetkraampjes. Daar tussen door schreeuwende verkopers, baby´s, kinderen op blote voeten, oude mannetjes op de stoep met Tereré (lokale herbal maté met ijs). En ondertussen scheurden van alle kanten auto´s en bussen naar kruisingen zonder stoplichten toe… Welkom in Paraguay!

Het Guaraní, de taal van de oorspronkelijke inheemse Indianen, is erkend als tweede officiele taal van het land. En terwijl je deze oorsprong duidelijk in het uiterlijk van mensen terug ziet, loop je op straat af en toe tegen een Arisch gevalletje van hoogblond aan. Bovendien wijzen uithangborden met “Bäckerei” duidelijk op een Duitse invloed hier. En hoewel we dan wel wat weg mogen hebben van onze oostburen; we werden nogal vreemd aangekeken toen we bepakt en bezakt de bus uitstapten. Backpackers schijnen hier zeldzaam te zijn…
Zo ook jeugdhostels of hospedajes waar je zelf een beetje kunt wassen of koken. Niet dat we heel lang getreurd waren: even pinnen maakte ons al snel Guaraní-miljonair, en een blik op de eerste de beste restaurant-kaart met gerechten van 2 of 3 euri maakte ons heel blij!

Jesús en Trinidad zijn twee kleine dorpjes in de buurt van Encarnación waar Jesuitenmissies liggen. De missies lijken op die van San Ignacio in Argentinie, maar dan veel groter en beter bewaard gebeleven. Bovendien waren we bij beide de enige (!) bezoekers van dit wereld erfgoed.

Vanuit Encarnación reisden we door naar Asunción. Op weg hiernaartoe zagen we het binnenland van Paraguay, wat al die Duitsers immigranten eind 19de eeuw moet hebben getrokken: een glooiend groen landschap, met volop akkerbouw in een tropisch klimaat. In Asunción was het héét. Niet zomaar heet, maar echt heet. Door temperaturen tegen de veertig graden incl. hoge luchtvochtigheid, raakten we verknocht aan onze jaren ´70 brullende airco op onze shabby hotelkamer.

Toen we op zaterdagavond door de binnenstad liepen op zoek naar een leuk restaurantje kregen we een raar gevoel: totaal uitgestorven straten, veel politie en bewaking op de been en waar de pleinen in Argentinie tot in de late uurtjes vol levendigheid zijn, was hier geen kip te bekennen. De sfeer was niet echt gevaarlijk of grimmig, maar als je de enige levende ziel op straat bent voel je je toch een beetje unheimisch. In het restaurant daarentegen was niets aan de hand: gezellige drukte. Maar toen we zondagochtend de stad wilden bekijken, kregen we hetzelfde beeld. Niets. Niemand. Hmm.. best vreemd. Het was geen feestdag. En toen zelfs de cathedraal niet bomvol zat tijdens de mis van 11u snapten we er helemaal niets meer van..

Wikipedia gaf uitkomst. Het leven in Paraguay wordt nog steeds beinvloed door een jarenlange dictatuur die hier heeft geheerst. Door een militaire staatsgreep kwam in 1954 Stroessner aan de macht. Hoewel de handel met rijke landen opbloeide en het land werd gemoderniseerd, hield Stroessner er in de 35 jaar dat hij aan de macht was een streng regime op na met brute onderdrukking. Duizenden politieke tegenstanders kwamen om het leven, werden gevangen genomen of “verdwenen”. Bovendien werd de Aché cultuur (inheemse Indianen) onder zijn bewind zo goed als uitgeroeid. En ja, dankzij hem werden talloze Nazi oorlogsmisdadigers hier met open armen ontvangen..

Fascinerend land met nogal een turbulente historie. Erg gaaf om hier een aantal dagen te zijn geweest!

Hier zijn meer foto´s te vinden van Encarnación en hier van Asuncion.

Het stadje Puerto Iguazú ligt in het aller noordoostelijke puntje van Argentinie, tegen de grens van Paraguay en aan de rivier Iguazú die het land van Brazilie scheidt. Hier vlakbij ligt Argentinie’s grootste toerische trekpleister Iguazú Falls.

Dit enorme spektakel is moeilijk in woorden uit te drukken, dus kijk hier of hier maar eens voor een filmpje of hier voor wat foto’s.

Aangezien we het in San Ignacio nog niet warm genoeg hadden, liep het kwik in Iguazú op tot 40 graden.. Geen weer voor een blanke!! Na een dag op Argentijns grondgebied in het nationaal park te hebben doorgebracht, was het tijd voor de Braziliaanse kant van het verhaal. Want uiteraard hebben zij ervoor gezorgd dat je dit natuurwonder ook vanaf hun zijde van de Rio Iguazú kunt ervaren (en uiteraard claimen ze dat de helft van hen is…). Die dag was het werkelijk snikheet. En hoewel we volgens tropenrooster vroeg waren vertrokken, kon je nog geen 10 meter lopen zonder totaal doorweekt te zijn (en dat kwam niet door een waterval ). Het park aan Braziliaanse zijde is niet heel groot, maar wel gaaf hoe je af en toe opgeschrikt wordt als enorme leguanen opeens je pad kruisen…

Dikke wolken pakten samen en de hemel begon al aardig donker te worden. Tegen de tijd dat we terug waren in Puerto Iguazú barstte het geweld los: onze eerste tropische storm!!