Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Gelukje bij aankomst in Esquel: de minibus naar Parque Nacional de los Alerces vertrok een uurtje later. Ons oorspronkelijk plan om met tas en al naar het park te gaan en daar te overnachten werd ons alleen al snel afgeraden aangezien alles in het park gesloten bleek. Onze eerste kennismaking met laagseizoen in deze streek! Maar vertrouwen op onze buschauf en de tassen in de ¨opslag¨…

Hierna begon een tocht van 2,5 uur in een te gammele bus die ook echt niet harder ging dan de borden langs de weg (40 km/uur). De restaurants en hotels in het park bleken inderdaad gesloten te zijn, dus de señor had gelijk. Onze voorraad water van nul, bleef dus nul. In de bus kregen we van chauf´s vrouwlief de touristische info over het gebied incl. een “wandelkaart” en zo werden we gedropt in het park. Succes he!

De bus zou pas om zeven uur teruggaan, dus we hadden flink wat tijd door te brengen. Het park was schitterend met mooie bergen, meren en prachtige uitzichten. Bovendien bijna helemaal voor ons alleen! Klik hier voor meer foto´s.

Van de señor´s stiptheid kan onze NS nog wat leren, want om stipt kwart voor zeven (keurig volgens de “dienstregeling”) stond hij op de afgesproken plek. Best knap aangezien hij al vier uur onderweg was door bergachtig gebied en op onverharde weg…

Terug in Esquel op zoek naar een hostel. Een ouder echtpaar met een paar hosteria´s in de achtertuin verwelkomte ons met ¡¡Hola, mis amigos!! Tja, toen was het snel geregeld. Pizaatje happen en op een oor…

Gisterochtend kwamen we aan in Esquel, een rustig plaatsje tegen de grens met Chili. Voorafgegaan door een typische busreis in Argentinie:

Omdat je een afstand van 660 km overbrugd door eindeloze vlakten steppe (pampa´s) denk je de nachtbus te nemen zodat je slaapt en tijd wint. Om 21.00 vetrek je. Om 22. 00 stapt er een dronken *figuur in die vervolgens ruim 6 uur in je oor tettert (tegen zichzelf uiteraard..). Om 23.30 gaat het licht uit. Relaxed denk je, slapen. Om 23.31 gaat de film aan. Actiefilm uiteraard, met het geluid op 10 en een spaans nagesynchroniseerde Bond. Yesss!

Sara vond het natuurlijk weer te koud in de bus. En aangezien de eerste slaapzak al in Bahia Blanca was achtergelaten, lag de nieuwe deze keer veilig in het ruim. ¿Pocito mas calor, por favor? Vervolgens werd het snikheet en ritste edwin bijna zijn pijpen van z´n broek vanwege deze tropische temperatuur.

02.00: Na een fijne martelscene is de film afgelopen. En gaat de verwarming uit… Lekker slapen bij 5 graden.

06.00: aankomst in Esquel waar het vriest. Lekker wakker worden!!

Na Sierra de la Ventana kwamen we vorige week dinsdag aan in Puerto Madryn. We verwachten een ijzige wind aan te treffen aangezien we al flink zuidwaarts waren, maar toen we uit onze “comfortabele” bus stapten bleek het heerlijk weer te zijn en na een hele zoektocht vonden we een hostel met een tuin! Lange broek uit dus en korte broek aan! Puerto Madryn ligt aan zee, maar helaas niet zoals in Den Haag overladen met strandtenten, dus dan maar een biertje op straat (hier geen alcoholverbod zoals in Scheveningen…)

De volgende dag zijn we erg actief bezig geweest door twee mountainbikes te huren en per fiets naar Playa Doradilla, 20 kilometer verderop, te fietsen om walvissen van dichtbij te zien want daar staat Puerto Madryn om bekend. Op een bepaald moment hoorden we een spuitend geluid en hoorden we klappen op het water en toen we daarna met de fiets aan de hand richting de zee gingen, konden we een heleboel walvissen zien liggen. Was echt heel bijzonder om te zien want er waren niet heel veel mensen en die enorme walvissen zwommen recht voor ons! Soms kwamen ze even uit het water om naar beneden te duiken waarbij ze met hun staart uit het water kwamen of om water te spuiten. Heel bijzonder om dit van zo dichtbij mee te maken!

We hebben vanuit Puerto Madryn ook nog een tocht gemaakt naar Peninsula Valdes, een schiereiland in de buurt. Onze gids was nogal enthousiast en zat de hele reis op het puntje van z´n stoel om voor ons allerlei bijzondere dieren te spotten. Erg gaaf! Ook hebben we een pinguin kolonie bezocht en zagen we hele hordes zeeleeuwen en elephant seals.

Afsluitend hebben we een boottocht gemaakt om van dichtbij walvissen te zien. In het begin kregen we flashbacks naar onze Cruz del Condor tour van vorig jaar (waar ons condors waren beloofd, maar waar we alles behalve zagen…). Maar dit was wel echt gaaf!! Vlak voor ons sprongen walvissen en je kon ze soms bijna aanraken (niet aan te raden overigens…). Klik hier voor meer foto´s.

Op de dag van de lente (hier is het nu “officieel” voorjaar) kwamen we ´s morgens aan in Sierra de la Ventana. In onze gids stond al dat hier weinig buitenlandse toeristen komen en dat bleek ook, want in heel Sierra de la Ventana was er geen een te zien; des te meer Argentijnen die de Dia de la Primavera kwamen vieren met grote hoeveelheden asado en cerveza.

Bij aankomst op het busstation was er grote paniek: Sara had haar slaapzak in de bus laten liggen! En ga dan maar eens op basis van 1 week spaans bij verschillende instanties achterhalen of die gevonden is…
Helaas. We vergeten in ieder geval nooit meer het woord bolso de dormir.

Sierra de la Ventana is een erg rustig dorpje in het binnenland van Argentinie en is een geliefde vakantieplaats voor Argentijnen. Het dorpje stelt verder weinig voor, maar het was heerlijk weer dus voor ons gevoel was het ook echt voorjaar! Bovendien ligt er een mooi natuurgebied (Parque Provincial Ernesto Tornquist voor de liefhebber) in de buurt waar we op maandag een flinke wandeltoch hebben gemaakt.

Klik hier voor meer foto´s van Sierra de la Ventana.

Na 2 dagen Sierra de la Ventana was het weer genoeg geweest en waren we het zat om de enige buitenlander te zijn. We zijn op de bus gestapt naar Puerto Madryn, het begin van Patagonia.

Onze tweede bestemming in Uruguay was de hoofdstad, Montevideo. Na alle rust in Colonia del Sacremento was Montevideo weer echt een grote, drukke stad.

Heel veel moois was er alleen niet te zien in Montevideo want de stad is een mengelmoes van af en toe een mooi, oud gebouw (dat dan weer totaal niet wordt onderhouden) en verder heel veel grote en lelijke gebouwen die allemaal door elkaar staan. Een commissie Bouw & Wonen zou hier geen kwaad kunnen…

Ondanks het feit dat er niet veel moois was te zien, was het wel erg leuk om er te zijn en bovendien smaakten de Uruguayaanse biertjes goed!

Verder zijn de Uruguayanen heel erg aardig en hielpen ze ons steeds met van alles.

Na Uruguay, weer terug naar Buenos Aires voor de doorreis richting het zuiden. Klik hier voor meer foto´s van Uruguay.