Reis Sara & Edwin - Zuid/Midden Amerika

Met dat goede weer waar we in Volcán op hoopten kwam het wel goed, want wat is het gruwelijk heet op de eerste bestemming in Costa Rica: Peninsula de Osa. Dit schiereiland net over de grens met Panama herbergt een prachtig en nog relatief ongerept nationaal park. Deze ongereptheid blijkt al helemaal als we de middag uitzoeken hoe we in het park moeten komen, want er blijkt 1 goede mogelijkheid te zijn om 6 uur ´s ochtends… Auw!

De bus is niet meer dan een vrachtauto waarin wat banken zijn geklusd om zoveel mogelijk toeristen en werkmannen te vervoeren die allemaal richting park moeten. Niet echt comfortabel, maar hé: 2 uur hobbellen later zijn we er. Het toeganspad naar het park loopt over het strand. Als we na een uurtje in de volle zon lopen bij de guardaparque aankomen zijn we blij dat we ons bezoek maar beperken to 1 dagje en niet 3 dagen zoals we in een vlaag van verstandsverbijstering bijna hadden besloten… Niet met deze temperaturen!
Het park is echt prachtig! We lopen door de jungle en zien prachtige dieren, planten en bomen. Van dichtbij zien we veel aapjes die recht voor ons van boom naar boom springen. Ook zien we een hele wasbeertjes familie het pad oversteken en vliegen er regelmatig prachtige papegaaien en andere tropische vogels over. Kijk hier maar eens wat we allemaal hebben gezien.

Vanuit Boquete zetten we koers naar Bocas del Toro, een plek die volgens onze reisgids niet mag ontbreken op onze trip. Na een flinke busrit komen we aan in Almirante en van daaruit is het nog een half uurtje naar de eilandenarchipel. Het gebied waar we door heen reizen is erg arm en de overblijfselen van een vulkaan die hier afgelopen november heeft gewoed zijn duidelijk zichtbaar. De ooit zo florerende bananenindustrie is praktisch verdwenen en inkomsten moeten tegenwoordig vooral uit visserij en toerisme komen. Eenmaal in Bocas del Toro blijkt dat ze hier inderdaad werk hebben gemaakt van het toerisme want overal zijn reisbureautjes, hotels, restaurants, bars en ander vermaak. Gelukkig allemaal wel in de stijl van de omgeving dus veel houten huisjes op palen! Op straat zien we allemaal backpackers, rasta´s of hippies dus met de relaxte sfeer moet het wel goedkomen…

Na wat gezoek komen we terecht in hostel Mondo Taitu. Het is niet veel, de muren bestaan uit golfplaat en er lopen verdacht veel surf-dudes rond in de leeftijdscategorie 18-20 jaar. Maar we zijn moe en het regent dus we vinden het wel best. Onze gids zegt niet zoveel over deze plek maar op internet zien we even later het volgende:

¨You know you’ve hit backpacker party central when the barechested desk dude offers you floor space for five bucks. Catering to a specific niche – baby-faced surfers and backpackers from El Norte – this place is killer if you fit it, less so if not. Be ready for basic accommodation, sand in the bathroom and all-night parties at the raucous bar. English is also the overwhelming language of choice. Peace, quiet and privacy are low on the priority list here.¨

Slik! Toch niet zo´n goeie catch want we zijn kapot na een lange dag bussen. Terug in Mondo Taitu is de bar inmiddels geopend en de box lijkt naast onze kamer te staan. Bovendien staat de waterpomp van het hostel met een enorm kabaal naast onze deur te loeien. We kijken elkaar aan en soms zijn er geen woorden nodig: wegwezen hier! Het is al 20u ´s avonds maar Edwin weet met wat geslijm de helft van het geld terug te krijgen en we staan weer op straat. Gelukkig vinden we snel een betere en rustigere plek en uitgehongerd vallen we aan op broodjes salchicha.

De volende ochtend gaan we met een boottocht langs verschillende plekken van de archipel. Het is gelukkig prachtig weer want de afgelopen twee dagen heeft het aan één stuk geregend dus dat is mazzel. We gaan eerst dolfijn spotten en in tegenstelling tot Suriname laten ze zich nu wel zien. Prachtig! Daarna brengen we een bezoek aan de Zapatilla eilanden waar we rond schitterende koraalriffen snorkelen. Aan boord ontmoeten we een stel uit Nederland dat ook een jaar op reis is en onze trip precies andersom lijkt te maken. We zien erg veel overeenkomsten en sluiten de dag samen af met een ontzettend leuke avond in Bocas.

De dag erna vertrekken we weer en gaan we naar Volcan, aan de andere kant van Volcan Baru (waar we in Boquete hebben gezeten). Na al dat gereis zijn we wel weer even toe aan wat rust en dat kan hier prima want er is geen toerist te bekennen. Dat zou trouwens ook aan het weer kunnen liggen want het regent de hele dag aan één stuk door. We willen nog een dag een tocht gaan maken in de omgeving maar na een uur begint het te stortregenen! Dus op naar Costa Rica waar het hopelijk beter weer is!

Vanuit Panama City reizen we verder naar Azuero Peninsula, een schiereiland aan de Pacific. Onderweg wordt het steeds warmer en eenmaal in Chitré ziet het landschap er droog en verdord uit. Wat een verschil na de groene regio rondom het Panama kanaal! We blijven twee nachtjes in Chitré en doen nog een verwoede poging tot een dagje strand. Maar hoewel het hier stikgoedkoop is, heeft het gebied toch niet veel meer te bieden dan wat kleine dorpjes, een onaantrekkelijke kust en een snikheet klimaat.

Op zoek naar verkoeling “vluchten” we daarom naar Boquete, een klein dorpje in de bergen in het oosten van Panama. En verkoeling krijgen we: het is hier heerlijk lenteachtig weer met koele nachten.

Boquete ligt middenin een waar wandelparadijs dus we besluiten er weer een paar dagen op uit te trekken. Na een dag in de omgeving te hebben gelopen, wordt het tijd voor het echt werk: sendero Los Quetzales. Dit is een tocht door een nationaal park en het moet erg mooi zijn. Op de bonnefooi gaan we met een busje naar het beginpunt van de trail, enigszins ongewapend want aan fatsoenlijke kaarten of bewegwijzering doen ze hier niet. We worden gedropt bij een houten bord dat de trail weergeeft, aan het begin van een bospad. Vol goede moed starten we. Maar al gauw is de weg versperd. Dan maar links de berg op… maar daar stuiten we op een kassenbouw. De vriendelijke werkers sturen ons via een andere weg terug naar de rivier want daar zouden we terugkomen op het juiste pad. Nee hoor, geen doorgang. Terug omhoog via de kassen staan we een uur later weer voor het houten bord. Waar begint die trail?! Een plaatselijke visser stuurt ons toch weer het bospad op. Lijkt het nou maar zo, of weet hier eigenlijk niemand de weg maar “helpen” ze je uit beleefdheid toch zomaar een kant op?? Nou goed, we doen nog een poging en als we de afzettingen ontwijken lijkt hier inderdaad een pad te lopen. Maar twee uur later loopt de weg dood op een enorme rots. Huh?! Nou ja, de waterval die er van enorme hoogte naar beneden klettert is prachtig dus we zijn toch wel voldaan. Maar het is al laat in de middag dus voor die dag is het mooi geweest.

Navraag bij de hosteleigenaar leert ons die avond dat het houten bord niet het begin van de trail aanduidt. Nee, we hadden de verharde weg moeten volgen, een uur steil omhoog moeten lopen en dáár is de guardaparque en de start van het wandelpad. Juist ja. Maar we laten ons niet kennen, dus de volgende dag zitten we weer in hetzelfde busje richting Los Quetzales.

We zijn de eersten en waarschijnlijk enigen in het park die dag maar de guardaparque verzekert ons dat de 3 uur lopen naar de top en de mirador muy bien aangegeven staat. Ja ook bordjes en pijlen want voor onze $10 wordt het park prima onderhouden. Maar na een half uur lopen zijn we het vertrouwen in hem al volledig kwijt… en de weg ook trouwens. Het is één wirwar van paadjes en riviertjes. Omgevallen bomen en weggeslagen oevers door een storm die hier afgelopen november heeft gewoed maken het er niet makkelijker op. We besluiten bij iedere vage kruising maar een foto te nemen om de weg straks nog terug te kunnen vinden.

De tocht zelf is best heftig maar het regenwoud is echt erg mooi! Op de terugweg verlopen we ons wel drie keer. Gelukkig hebben we de foto’s nog! Vlak voor de uitgang komt een taxichauffeur ons tegemoet op zoek naar zijn clienten die aan de andere kant van het bos zijn begonnen en al 2 uur eerder aan deze kant eruit hadden moeten komen. Tja, hoe zou dat nou toch kunnen? We willen graag nog even spreken met de guardaparque want zo’n regenwoud vol ongemarkeerde wandelpaden kan best gevaarlijk zijn! Maar wat blijkt… die is allang naar huis. Als we even later op de bus zitten te wachten zien we gelukkig ook de twee andere toeristen aankomen en krijgen we, erg relaxed, een lift aangeboden terug naar Boquete. (Foto’s)

Als we landen in Ciudad de Panama (of Panama City) komen we duidelijk in het gebied waar de Mexicaanse griep heerst, want overal zien we mondkapjes: best een spooky gezicht! We verlaten snel het vliegveld en gaan naar ons hostel in Bella Vista, een wijk van Panama City waar alle hotels en hostels liggen. De eerste dagen doen we eigenlijk niet zo heel veel, want het regent de hele dag pijpestelen. Bovendien zijn er verkiezingen en lijkt het ons beter om in de buurt van het hostel te blijven vanwege opstootjes die kunnen ontstaan in deze roerige verkiezingstijd. De presidentsverkiezingen worden gewonnen door Ricardo Martinelli met een overweldigende meerderheid. Het belooft een grote verandering a la Obama en blijkbaar snakt de Panamese kiezer hiernaar. De verkiezingen verlopen verder rustig, het weer knapt op, dus we kunnen de dag erna er weer op uit.

We brengen een bezoek aan de historische stad van Panama City, Casco Viejo. Het valt direct op dat arm & rijk hier hand in hand gaan, want tegen mooie, oude gebouwen staan lelijke, vervallen flats. Het presidentieel paleis ligt ook al niet op een A-locatie, want het uitzicht van de president bestaat niet alleen uit bling bling fancy skyscrapers, maar ook uit een vervallen haven, sloppenwijk en vuilnisbelt. Heeft onze JP het toch beter 😉 Daarna bezoeken we de ruines van Panama Viejo, even buiten Panama City. Op deze plek is in de 16e eeuw Panama Stad gesticht, maar werd veroverd en verwoest waarna de nieuwe, huidige stad verder zuidwaarts werd gebouwd. Tegenwoordig wordt de skyline van Panama City volgezet met wolkenkrabbers en de ene na de andere rijst uit de grond naar Amerikaans voorbeeld. Buitenlandse investeerders worden naar Panama gelokt met gunstige fiscale regimes (de eerste 20 jaar betaal je als buitenlander geen belasting). Vooral Amerikanen worden naar Panama getrokken en dat heeft niet alleen te maken met de US dollar die hier de munteenheid is. Al heel lang is er een sterke band tussen Amerika en Panama en hiermee maakt Panama niet altijd vrienden met andere Latijns Amerikaanse landen…Wel goed voor de economie!Panama is vooral bekend om het Panamakanaal. In 1882 werd door de Fransen gestart met de bouw van het kanaal, maar na 11 jaar graven moesten zij het opgeven door tropische ziektes (meer dan 20.000 arbeiders stierven aan malaria en gele koorts), corruptie en extravagantie. De Amerikanen stonden te trappelen om het stokje over te nemen, maar dit stuitte op tegenstand bij de toenmalige regering (Panama maakte toen nog deel uit van Colombia). Op zijn Amerikaans werd de onafhankelijkheidsbeweging gesteund en 2 weken (!!) na de onafhankelijkheid van Panama werd een verdrag getekend waarin een 16 kilometer brede strook land rondom het te bouwen kanaal voor eeuwig Amerikaans grondgebied werd. De bouw van het kanaal kon dus beginnen nu de centen waren geregeld. Eerst werd in een gigantische gezondheidsoperatie het gebied vrij gemaakt van tropische ziekten. Daarna werd de bouw hervat met nieuwe technieken en, ere wie ere toekomt, met succes want in 1914 was de klus geklaard. Het eerste schip kon nu via Panama oversteken van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan. Tot dan toe moesten de zeeschepen om Zuid Amerika heenvaren dus dat betekende een enorme tijdswinst.

Sindsdien is het Panamakanaal een goede inkomstenbron voor de VS en vanaf 2000 voor Panama, want in dat jaar werd het gebied rondom het kanaal teruggegeven aan Panama en kwam er een einde aan de Amerikaanse zeggenschap over het kanaal. Het kanaal levert jaarlijks meer dan 1 miljard US dollars op aan inkomsten en dat is ongeveer 10% van het BNP van Panama. Hoezo lucratief? Het huidige kanaal zou in 2014 zijn maximale capaciteit bereiken en in 2001 is er een studie gestart naar uitbreiding van het kanaal. Onlangs is met de bouw begonnen dus ook in de toekomst blijft het kanaal een goede inkomstenbron.We brengen een bezoek aan de Miraflores locks. De Amerikaanse invloed is nog niet helemaal verdwenen, want er wordt een hele show van gemaakt! “Live action on top deck” gilt de omroeper als we aankomen. We snellen naar boven en het is indrukwekkend om te zien hoe de zeeschepen in een enorme sluis 16,5 meter omhoog of omlaag worden gebracht als eerste fase om het hoogteverschil te overbruggen van de ene naar de andere kant (de foto’s staan hier).

In Paramaribo worden we om 3 uur `s nachts uit ons bed getrommeld door de chauffeur van het busje waarmee we naar het vliegveld gaan. Een lange tijd knikkebollen en kopjes koffie later, stappen we uiteindelijk rond zevenen in het vliegtuig. Na een tussenstop op Trinidad, zien we vanachter het vliegtuigraampje Curacao verschijnen, Alleen al vanuit de lucht ziet het er veelbelovend uit. Eenmaal geland en aangekomen in willemstad, regelen we via de VVV een slaapplekje en Henry, de eigenaar, komt ons al gauw met de auto oppikken. En wat een mooie plek is het: een studio met eigen keuken en terrasje. Wat wil een moe mens nog meer?! Uitermate tevreden ploffen we neer: hier houden we het wel even uit!

Eigenlijk zouden we over vier dagen al naar Aruba gaan voor een paar dagen maar we horen er niet al te positieve verhalen over: duur, erg toeristisch, Amerikaans en niet zo kleinschalig als Curacao. Dus besluiten we onze plannen wat om te gooien en een volle week hier te blijven. En dan kunnen we opeens héél relaxed aan doen…

Willemstad is een mooie stad, met een klein compact centrum met gekleurde huisjes en een drijvende loopbrug en groentemarkt. Maar het eiland is natuurlijk vooral bekend om haar strandjes dus al gauw liggen we in een klein baaitje in helder zeegroen water te dobberen. Na Suriname vinden we Curacao een stuk minder Nederlands. De invloed van buitenlandse toeristen en investeerders is hier duidelijk te merken want veel is in het engels. Al kun je er met Nederlands ook goed terecht en spreekt de lokale bevolking natuurlijk Papiemento. Dit blijkt een mengelmoesje van Spaans, Portugees en Engels te zijn dus zelfs hier kunnen we wat van maken! Ons valt al snel op dat dit wel een eilnad met twee gezichten is. Enerzijds een goed ontwikkelde toeristensector en rijke lui die hier veel Antiliaanse guldens (nee, geen euri!) kunnen spenderen. Aan de andere kant zien we ook veel arme mensen omdat we veel met de lokale bus reizen, en het verschil tussen beide groepen is enorm. 15 mei a.s. wordt hier een referendum gehouden waarbij de bevolking zich moet uitspreken over een pakket van maatregelen vanuit Nederland. Men voelt zich een beetje met de rug tegen de muur gezet en dit brengt de nodige spanningen met zich mee.

25 april begint met een vorstelijk ontbijt, ballonnen, champagne en bloemen. Wat een goede start van je verjaardag! Lekker luieren, zonnen, zwemmen en `s avonds een hapje eten aan het water in Willemstad maakt het een heerlijke dag! De volgende dag blijkt alles in het centrum gesloten behalve de net geopende… jawel: Albert Heijn. Dat lijkt ons wel lachen na al die maanden dus met hoge verwachtingen stappen we naar binnen. We moeten lachen om de Deli en Klantenservice. Maar als vervolgens blijkt dat het gehéle AH assortiment hier verkrijgbaar is, vinden we het al snel heel schraal. Waar je normaal toch wel een beetje creatief moet zijn met de lokale producten van de markt, staan hier de Knorr-pakketten opeens weer voor het grijpen…

Oke, natuurlijk wel wat pain de bologne mee maar dan staan we al weer gauw bij de kassa. Bij het afrekenen krijgen we zomaar een lift aangeboden. Tijdens de rit zitten we wat te kletsen en worden we uitgenodigd om die middag een eindje mee te gaan varen. En zo bevinden we ons twee uurtjes later opeens op de Yacht Club te midden van de jetset van Curacao! Gelukkig heeft onze gastheer Danny een heel bescheiden, maar daardoor niet minder mooi, bootje en tuffen we rustig voorbij grote villa`s en lelijke posh boten. Hoezo andere wereld?! Het is die middag erg leuk dus spreken we nog een dag af, deze keer om naar de Christoffelberg te gaan. Het is een flinke klim maar eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht over het westelijk deel van het eiland. Wel is het bloedheet dus de verkoelende duik in zee vanaf Groot knip, één van de mooiste stranden van Curacao, is heerlijk! Het is net vakantie . Terug in het appartement worden we uitgenodigd voor een etentje met de andere gasten. De eigenaresse heeft heerlijke typische eilandgerechten klaarstaan en er zijn ook twee Venezuelanen dus we kunnen eindelijk weer iets doen aan ons Spaans!

30 april Koniginnedag. Bij het ontbijt horen we onze bovenburen iets zeggen over een aanslag in Nederland dus zetten we de tv aan en zien het vreselijke nieuws over Apeldoorn. Erg heftig! Wat later op de ochtend lijkt buiten het officiele programma in Willemstad wel nog wat activiteiten plaats te vinden. Met veel mensen, veel herrie en veel oranje. Luister hier maar eens mee. En dan te bedenken dat het NEE-kamp voor het referendum hier de meeste aanhangers heeft…

Dan is het al 1 mei en reizen we weer verder. We hebben een middagje op Aruba voordat we verder vliegen naar Panama City en we zijn best blij dat dit maar één middagje is. Aruba is (zoals we al vreesden) super Amerikaans en de hoofdstad Oranjestad is net één groot artificial outlet center. Verder stikt het van de dikke all-inclusive hotels, maar de stranden zijn gelukkig wel prachtig. Alleen is op 1 mei vanwege Labour Day alles gesloten, dus we zien veel verveeld rondsloffende Amerikanen die (net als wij overigens; als we dan toch Amerikaans bezig zijn) op zoek zijn naar de Burger King. En die was gewoon niet te vinden… . (foto`s). Op naar Panama!