Met een stokbrood onder de arm en een café au lait zitten we dure Euro’s te spenderen in Cayenne, Frans Guyana. Een blog typen op een AZERTY toetsenbord schiet alleen totaal niet op, dus onze verhalen over Suriname volgen binnenkort…
Wel hebben we de foto’s van Guyana geupload en die staan hier.
De cultuurshock had niet groter kunnen zijn! Vanuit Santa Elena in Venezuela trekken we in een keer door via Brazilië naar Guyana. Waar we een moeilijke en lange reis verwachtten, gaat het allemaal wel heel erg soepel en staan we net na de middag al bij de grens Brazilië-Guyana. Superaardig mensen trouwens die Brazilianen. Je verstaat niks van dat Portugees, maar ze zijn erg aardig en behulpzaam. Het laatste stukje naar Guyana is ook een meevaller, want er ligt een mooie, nieuwe brug die bijna af is. Wij voetgangers mogen er al over. Op de brug komen ons drie gasten tegemoed van de Guyanese kant. Ze zijn echt pikzwart (no offense!) en we horen ze Engels tegen elkaar praten. Engels? Dan valt het kwartje bij ons, want we zijn natuurlijk in het voormalige Brits Guyana. Als we daarna in een taxi stappen en links rijden is het duidelijk dat de Britten hun sporen hebben nagelaten. Erg leuk om zo in een heel andere wereld te stappen op hetzelfde continent!
Net over de grens in Guyana ligt Lethem, een klein dorpje in the middle of helemaal niks. Wel een goed hostel including een prima kok/zangeres die ons laat kennismaken met de creoolse keuken.
De volgende dag ’s avonds staat de busrit vanuit Lethem naar de hoofdstad Georgetown op het programma en ervaren we de Afrikaanse cultuur aan den lijve. We zouden om zes uur worden opgepikt bij ons hostel, maar de chauf meldt zich pas tegen zevenen. Dan gaan we nog allemaal naderen ophalen en komen er allerlei pakjes aan boord. Dit gaat allemaal op zijn relaxed dus de klok tikt vrolijk door. Ook moeten we nog langs de politie en douane. Elke keer moet iedereen met alle bagage weer uit de bus. Dan weer naar het kantoortje van het busbedrijfje, alle bagage er weer af en wordt alle bagage toch in de bus gepropt of op het dak gebonden. Daarna nog even een rondje Lethem voor de laatste pakjes (de douanecontrole had dus echt geen zin) en wij hebben de hoop dat we dan toch eindelijk op weg gaan want het is toch al negen uur. Niet dus, want bij de plaatselijke vreetschuur trapt de chauf op de rem om even te gaan eten. Sociaal als hij is vraagt hij of anderen ook wat willen eten, dus de bus weer leeg… Daarna is iedereen ready to go en gaan we eindelijk op weg met dik 3,5 uur vertraging. Dat belooft wat! De chauf wil zijn eerdere getreuzel goed maken, want hij scheurt met de bus door de jungle. Alleen bij gammele bruggetjes moet hij remmen, maar verder zit het gas er goed op. Na 2 uur rijden is het mooi geweest voor die dag. We stoppen bij een overkapping met hangmatjes om een paar uurtjes slaap te pakken, want de poort van het Iwokrama rainforest gaat pas weer om half vijf open. Om klokslag half vijf staan we voor de poort (dat dan weer wel!) 
We vervolgen onze weg door de bush. We stoppen af en toe bij check points en we zien zo ook een politiebureau die je bij ons alleen nog in een slechte film ziet. Het eenkamer tellende politiebureau is voorzien van een groot bureau waar achter een streng kijkende politieagent de passanten ontvangt. Achter hem is een cel waar 2 boeven in zitten die kusmondjes maken naar de andere politieagenten (en naar Sara). Om het beeld compleet te maken is de foto van de president opgeleukt met een getekend snorretje! Enfin, uiteindelijk komen we veilig aan in Georgetown, maar wat een rit en wat een ander land!
Inmiddels regent het pijpestelen en we vinden het best knap dat de Britten een land in Zuid Amerika hebben weten uit te kiezen waar het zoveel regent. De dag erna regent het nog steeds en regelen we een visum voor Suriname. Apart, want Suriname is het enige land in Zuid/Midden Amerika waar we een visum voor moeten kopen. En dan te bedenken dat het tot 1975 van ons was…
In Georgetown verbazen we ons voortdurend hoe Brits het is: ze eten fish&chips en scones, ze rijden links, de bouwstijl is Brits en in de supermarkt is een halve gang ingeruimd voor thee. Verder is Guyana heel erg gelovig en zijn overal kerken (van hout!). De sticker “Jesus loves you” is duidelijk favoriet! Wat wij dan niet kunen rijmen is de intensieve anti-AIDS/HIV campagne, want dat blijkt hier echt een probleem te zijn. Ook Afrikaans trouwens…
De Britten hebben enkele dingen niet weten over te brengen en dat zijn charme, omgangsvormen en beleefdheid. Na de charmante Zuid Amerikanen was het wel even wennen om te horen hoe ze hier alles en iedereen commanderen. Met de vingers knippen is hier normaal en als je het dan niet hoort, krijg je gewoon een por! Ook de grammatica is versimpeld, want alles gaat hier in de gebiedende wijs: pay me now, gimme that en meer van dit geblaf.
Tja, het zal er wel mee te maken hebben dat in Guyana de slaven uit Afrika werden achtergelaten om te werken in suiker-, cacao- of koffieplantages en dit er niet altijd even zachtzinnig aan toe ging. Echt een apart land om te zijn zeker omdat er hier bijna geen toerist komt. Interessant om de historie te horen en te zien hoe het nu is. Qua veiligheid waren we vantevoren een beetje gewaarschuwd, maar niets van dit alles. Georgetown vonden we een groot dorp waar je prima kunt rondlopen. Zelfs bij de “highly dangerous” (volgens de kansloze Lonely Planet) Stabroek Market was er niks aan de hand. Relax man!
Internet staat hier nog in de kinderschoenen, dus meer foto’s volgen later!
Venezuela, het is een apart land. Nogal anti-Amerikaans, maar ondertussen hebben we nog in geen één land zoveel dikke Amerikaanse sleeën zien rijden en Mc Donalds vestigingen gezien. Ook wil iedereen dollars hebben omdat de nationale munt Bolívar hartstikke instabiel is. In januari is een nieuwe munt geïntroduceerd, de Bolívar Fuerte, waarbij er simpelweg drie nullen van de koers zijn gehaald als middel tegen de inflatie. Maar dat is natuurlijk geen echte oplossing. De prijzen stijgen hier nog steeds in moordend tempo. Door alle vraag naar dollars is er een hele zwarte markt ontstaan waar je wel 5 Bolívar voor je dollar kunt krijgen, wat ruim twee keer zoveel is dan de officiele koers! Maar de kans dat je valse biljetten krijgt is groot en er wordt flink gecontroleerd door handlangers van de politie. Word je gepakt dan ben je behoorlijk het haasje want je geld wordt afgepakt en er staan flinke gevangenisstraffen op. Zodoende besluiten we geen extra dollaras in Colombia te pinnen om hier te wisselen maar dat maakt ons verblijf hier dus wel superduur!
We vliegen vanuit Colombia naar de Venezuelaanse hoofdstad. Caracas is een rib uit ons lijf. Criminaliteit is hier de afgelopen tijd explosief gestegen en inmiddels heeft de stad in de reiswereld het imago ´most dangerous city in the world´. Doordeweek wordt de stad overladen door zakenlui. Zij betalen graag extra voor een veilig hotel en een betrouwbare taxi waardoor Caracas voor de gewone reiziger echt niet te betalen is! De wijken in en om het centrum blijken superonveilig te zijn: gewapende overvallen, stijgend aantal moorden.. niet echt iets om warm van te lopen dus met veel moeite boeken we een hotelletje buiten Caracas aan de kust. Binnen 16 uur zijn we 200 euro lichter. Maar ja, wel zonder kleerscheuren Caracas uit, en das ook wel wat waard!
Chavez heeft het land hier stevig in de greep. Zijn partij is onder het normale volk erg populair. Overal zijn gouverneurs en burgemeesters van deze partij gekozen dus uiteindelijk bepaalt hij wat er overal gebeurt. En werkt een gouverneur niet mee dan hanteert hij echte spierballentaal, zoals we een paar dagen terug in de krant lazen: ¨Ik koop de haven. En als de gouverneur niet mee werkt dan neem ik toch gewoon mijn leger mee? Heeft de gouverneur een leger? Nee, inderdaad. Dus ik win toch!¨Absurt natuurlijk. Maar met dit soort acties schijnt de krant hier iedere dag vol te staan. Langs de kant van de weg wemelt het van de billboards en aanplakbiljetten met een overwinnende Chavez afgebeeld. Revolutie hier, revolutie daar. De spreuk ´Patria, Socialismo o Muerte´ lijkt genoeg te zeggen over de sfeer. De slogan die we na een paar dagen wel erg vaak aangeplakt zien is duidelijk voor het simpele volk:
Maar daar lijkt het grootste deel van de bevolking uit te bestaan. We hebben zelden zo´n ordinair volkje gezien, wat houdt van heel veel bier en whiskey drinken, dronken over straat te lallen, de radio echt knálhard te zetten in taxibusjes (iedereen moet hier wel stokdoof zijn..) en de kledingmode is hier vooral veel te strak en veel te kort. De Colombianen zijn er niets bij! 
Chavez wil van iedere Amerikaanse invloed of econmische inmenging af en is het land aan het hervormen naar een ´socialisme van de 21ste eeuw´. Naar Cubaans voorbeeld, en (zoals men hier beweert) in lijn met Símón Bolívar, die in de 19de eeuw streed om Venezuela te bevrijden van de Spanjaarden en die in dit land extreem vereerd wordt. In Cumaná spreken we met een echtpaar dat het hotel runt waar we overnachten: hij komt uit Spanje, zij uit Venezuela en ze behoren duidelijk tot de betere klasse. Zij vertellen ons dat het land met vreselijk veel problemen kampt en op weg is een echte schurkenstaat te worden. Niet alleen in Caracas maar ook in het binnenland holt de veiligheid achteruit met flink toenemende criminaliteit en corrupte politie. Ze raden ons aan na een uur of acht ´s avonds binnen in het hotel te blijven. Die tip hebben we net iets te vaak gehad om zomaar naast ons neer te leggen…
Wat het tot nu toe wel een beetje goedmaakt zijn de mensen zelf. Hoewel we van te voren vaak hoorden dat Venezuelanen erg onvriendelijk en zelfs lomp zouden zijn, hebben wij over het algemeen positieve ervaringen. Oke, in echt toeristische plekken zoals Santa Fe, een klein vissersdorpje aan de noordelijke kust, hebben we vaak het gevoel enorm genaaid te worden (bestaat hier soms een soort gringo-tax op alles?!
). Maar de gewone mens: de buspassagiers, de taxichauffeur, hosteleigenaren en mensen op straat zijn vaak erg aardig en behulpzaam.
Maar ja, das toch niet genoeg om hier veel langer te blijven. Na een dikke week reizen we morgen verder naar Guyana. Venezuela, het blijft een raar land maar desondanks wel fascinerend! (Foto´s)
Na Taganga en Tayrona gaan we helaas alweer naar onze laatste bestemming in Colombia: Cartagena. Cartagena is een prachtige historische stad met schitterende pleinen en oude gebouwen (foto´s). Bovendien maakt de mix van Caribische, Spaanse en Afrikaanse invloeden van Cartagena een levendige stad. Een hotel in het oude centrum kost alleen wel erg veel peso´s, dus wij komen terecht in een minder bedeelde wijk met (dronken) havenvolk. Hier zitten alle backpacker hostels dus we komen hier weer wat oude “vrienden” tegen. Hoezo gringo trail?
Er liggen schitterende stranden in de omgeving van Cartagena. Het is te merken dat de (arme) bevolking er graag een graantje van wil meepikken, want op het strand worden we continu lastiggevallen met massages, DVD´s, helado´s, fruit, empanada´s, bebida´s om maar eens een kleine slectie te noemen. Ze zijn bovendien bijzonder vasthoudend: no gracias is niet genoeg. Ondanks het feit dat Sara de massagedame al een stuk of tien keer heeft proberen af te wimpelen, is wel haar halve schouder gemasseerd. Vrij irritant! Als we genoeg hebben van het strand en hees zijn van het no gracias houden we het voor gezien.
De dag erna bezoeken we de Islas del Rosario, een eilandenarchipel voor de kust. We stappen ´s morgens in een prima uitziende boot met een deskundige kapitein. We tuffen de haven uit met een redelijke vaart totdat de kapiteit trots meldt “¡tenemos dos motores!”. De tweede motor wordt aangezet en meldt zich met een flink geronk. Dat belooft wat en Sara slikt een keertje. Dan gaat de gashendel omlaag, de punt van de boot omhoog (wij zitten helemaal vooraan) en we scheuren als in Miami Vice (voor de 30+ lezer welbekend…) over het water. Erg spectaculair! Onderweg halen we verschillende boten in en het is duidelijk dat wij in de speedboat zitten want geen enkele boot gaat zooo hard. Op open zee is de kapitein alleen af en toe wel wat overmoedig, want we slaan soms wel erg hard op het water.
De eerste stop is een dolfijnshow, maar dit vinden we niet IVN-proof dus we gaan snorkelen met twee Colombianen, de kapitein en bemanning. Ze kijken alleen een beetje vreemd op als wij zomaar in het water springen en gaan zwemmen nadat de boot tot stilstand is gekomen. De twee Colombianen worden in een reddingsvest gehesen en moeten in een soort autoband kruipen. Dan is het ons duidelijk: geen zwemles op school hier! Het snorkelen is prachtig en we zien hele scholen vissen voorbij komen. Terug aan boord hebben we het respect gewonnen van de kapitein en hij noemt ons pesces (vissen). Daarna meren we aan bij Playa Blanca, een prachtig wit palmstrand waar we lunchen en een paar uur blijven. Daarna racen we terug naar Cartagena. Gave trip!
Dan zit helaas Colombia er alweer op, maar wat een geweldig land! Superaardige mensen, prachtige natuur & stranden en zo veilig als hier hebben we ons bijna nergens gevoeld. In Nederland heeft Colombia nog steeds een slechte (drugs/FARC) naam, maar President Uribe heeft schoon schip gemaakt en het land is klaar om te worden ontdekt! Op het vliegveld van Cartagena zien we onderstaande poster die ons gevoel over Colombia perfect beschrijft!
Na een lange busreis komen we aan in Santa Marta, helemaal in het noorden van Colombia aan de Pacific. We besluiten om niet in het grote, drukke Santa Marta te blijven, maar nog even verder te gaan naar Taganga: een klein, relaxed, easy going vissersdorpje in een mooie baai. We vinden een superleuk hostel, La Casa de Felipe, dat wordt gerund door een Fransman. Deze Bourgondiër heeft er echt wat van gemaakt, want wat een tophostel is dit! Wij ranken het al snel op de eerste plek van alle hostels die we heben gezien tot nu toe. Het hostel kan flink wat mensen herbergen, maar is zo ruim opgezet dat je weinig last van elkaar hebt. Overal zijn zitjes en onder de palmbomen zijn… hangmatjes met uitzicht op zee! Een paradijs! Ook is er een grote TV kamer (uiteraard met een fancy flatscreen want die zie je hier overal) en een grote keuken. Mocht je geen zin hebben om te koken, dan kun je terecht in een “restaurantje” dat wordt gerund door een Nederlander. Hij heeft heerlijke gerechten op de kaart staan. Een dag maakt hij voor ons de oerhollandse Saté met pindasaus. Heerlijk!
Het leven is goed en relaxed in Taganga: heerlijk weer en witte stranden met palmbomen. Nu is het nog een echt vissersdorpje met een paar kleinschalige toeristische voorzieningen (zo is er bijvoorbeeld geen bank of geldautomaat). Van onze Nederlandse kok horen we dat er grote plannen zijn om Taganga toeristisch te gaan ontwikkelen inclusief boulevard. Goed dat wij nog het oude Taganga hebben ervaren. Behalve dan op zondag, want dan wordt het dorpje overspoelt door Colombianen die hier hun favoriete zondagbesteding houden: naar te harde muziek luisteren (praten is hierdoor niet meer mogelijk) en veeel bier drinken. Als we die zondag naar een nabijgelegen (rustiger) strandje lopen, horen we in de heuvels de kakefonie uit Taganga komen. Dit nummer is wel de topfavoriet!
De volgende dag bezoeken we het nabijgelegen Parque Nacional Tayrona. We hebben onze rugzak gestald in Taganga, dus we lopen lekker licht door het park. We overnachten op camping El Paraiso: de perfecte naam voor deze prachtige plek. In onze gehuurde tent horen we de zee en bij het openritsen van de tent ´s morgens kijken we uit op palmbomen, een wit strand en helderblauwe zee.
De tweede dag in Tayrona maken we een prachtige tocht naar het dorpje Pueblito. Best een zware tocht in dit tropische klimaat, maar gelukkig kunnen we daarna de zee in springen voor verkoeling! Onderweg zien we palmbomen met kokosnoten en als we voorbij lopen valt er net een verse van de boom. Het kraken van de kokosnoot blijkt alleen een hele klus te zijn. Gelukkig krijgen we hulp van een localo die het klusje met een groot kapmes in no-time klaart. ¡Que Bueno! Kijk hier maar eens!
